De monsters onder mijn bed.....

Het zijn de donkere dagen voor kerst. En dit jaar is dat ook letterlijk zo. Geen witte pak sneeuw die nog tot laat in de avond je pad verlicht. De maan is, zo lijkt het althans, in minder volle glorie aanwezig dan anders deze tijd van het jaar.

Het is een jaar waarin er in het nieuws, niet minder dan anders,  ontzettend verschrikkelijke gebeurtenissen voorbij kwamen. Zo weinig als ik het nieuws kijk, omdat me dat letterlijk ziek maakt, zo veel zal ik er hier dus ook over melden. Maar dat het me meer raakt dan ooit.....

Het is de tijd van het jaar waar we overal lezen dat iedereen nu terugkijkt op het jaar wat achter ze
ligt. De stilte opzoekt. Naar binnen kijkt. Het lijkt op een wedstrijd wie het hardst kan schreeuwen hoe goed het jaar wel niet is geweest, of hoe sterk ze eruit zijn gekomen. Wat het ze allemaal wel niet heeft gebracht. En wat ze voor fantastische plannen hebben in het nieuwe jaar.

Het proces van naar binnen kijken is nooit opgehouden, in het bijzonder de laatste 7 jaren na mijn burn out. Veel is anders. Aandacht maakt gemakkelijker, maakt vrijer. Het heeft me veel gebracht. Dingen werden gemakkelijker. Maar na 7 jaren ben ik nog niet tot de kern kunnen komen, of in iedergeval wat ik denk dat de kern is, heb ik niet kunnen bevrijden. Los ben ik nog niet. Los van het controlemonster wat nog diep onder de dikke modderlaag, zich met sterke klauwen vasthoudend weet schuil te houden. Ik heb het nog niet kunnen overmeesteren.

De weinige momenten waarop ik het nu mag ervaren, werkelijk in het nu ben, is van omvang zoveel groter dan ik me had voor kunnen stellen dat het te overweldigend is.
Het gevoel tijdens die kleine momenten van zoveel veel, laat zich niet omschrijven met woorden. Ik wil het nog steeds allemaal proberen te begrijpen. Met denken weer te kunnen beredeneren. Kleiner maken? Kleiner maken omdat dit nog steeds een stapje te ver is in de richting van wat ik nu de weg naar vrijheid noem. Te groot om te kunnen bevatten.

Mijn hoofd neemt het weer over of is het toch mijn hart en kunnen die twee wel zonder elkaar? Zit er niet in mijn hoofd ook nog ergens een kloppend hart en hoe noemen we dat dan?  Ergens heb ik het besluit genomen om er niet tegen te vechten als dit gebeurt maar de strijd gaat door en overvalt me soms. Vrijheid en controle zijn verwikkeld in een haast non-stop te noemen wedstrijd in mijn hoofd. Een wedstrijd van wie de beste, snelste, mooiste, grootste, krachtigste.....De uiteindelijke overwinaar. Wie?

Het is zeker zo dat ik het knap lastig vind om er mee te moeten dealen..Op die momenten dat het ontzettend heftig is. Maar het zijn maar gedachten. En ik schreeuw het ook uit. Om het hardst. Dat het mooie van dit alles is dat het slechts gedachten zijn. Dat ze ook weer voorbij gaan. Het van tijdelijke aard is. Dat ik geloof dat mijn hart niet zonder mijn hoofd kan en mijn hoofd niet zonder mijn hart. Dat er helemaal geen strijd geleverd hoeft te worden. Het zijn maar gedachten. Gedachten. Niet de werkelijkheid. De monsters onder mijn bed.


To be continued.....

Vol verwachting klopt mijn hart!

Heerlijk avondje komt er weer aan. En als het niet het paard is dat ik hoor, is het vast je kind dat staat te trappelen om het verlanglijstje in de schoen te stoppen voor Sint en zijn inpakpieten.

Maar ja de kinderen van tegenwoordig hebben al zoveel. Of is jouw kind een uitzondering - neemt nog wel genoegen met een bellenblaas en kartonnen doos. Ja ja, tuurlijk vermaken kinderen zich daar ook mee. Maar als ouder voel je misschien ook de druk van buitenaf. Dat die spacescooter er nu wel van  moet komen want veel kinderen in de klas hebben er al 1, of om maar van het gezeur om die tablet af te zijn want de buurjongen had hem vorig jaar al gekregen. En nu hoef je hier niet aan mee te doen. Nee zeg! Dat laat je een ander toch niet voor je bepalen, dat kun jij makkelijk zelf. ;)

Maar hier dan voor het kind wat nog niks heeft, een leuk klein lijstje met verrassende, hippe, coole, originele cadeaus.





1. Glow in the dark knikkerbaan. Knikkeren was vroeger al leuk met je zelfgemaakte knikkerzak en als je geluk had die dag gevuld met flinke bonkers erin. Dit had ik graag willen hebben als kind. klik hier voor verkooppunt knikkerbaan!

2. Meerder keren een geldboompje gevraagd aan de Sint maar nooit gekregen. Deze regenbooglamp -Rainbow in my room - komt daar dan nog het dichtst bij in de buurt. Leuk op het nachtkastje van je kleine. En de vinder van de pot met goud moet zich even melden bij mama. Shop het lampje hier!

3. Voor de nieuwsgierige en stoere ontdekkingsreizigers en coole chick is een kijkje in de verhalenwinkel van Circus Patz echt een aanrader. Neem nou het boek 'De buitengewoon opmerkelijke dagboeken van Gregor Groentestein'. Een bijzonder verhaal, zinnenprikkelend tot en met. Tip: lees het zelf als ouder. Leuk om er daarna met je kind over te hebben. Dit boek en nog veel meer vind je in de verhalenwinkel!

4. Voor de kleintjes vanaf 3 jaar zijn deze houten geluidblokken helemaal super! Door het schudden van de blokken kun je 6 verschillende geluiden opwekken. In totaal zijn er 12 blokken waar je natuurlijk ook nog heel leuk mee kan bouwen. Hebben voor jouw kleintje, je shopt ze hier.

5. Jouw kind helemaal weg van de Donald Duck, Kuifje of Suske en Wiske. Deze rugzak in cartoonstijl is toch helemaal te gek! Maak helemaal de blits met de coole 2d cartoonbag en shop hem 

hier.







6. Dan kom je deze VW tent tegen en baal je dat je kinderen alweer te groot zijn. Hoe leuk is dit. Hoog is deze tent niet dus echt voor de allerkleinste maar zeg nou zelf dit wil jij toch gewoon hebben, hebben, hebben!








7. Piep paf poef, voor indianen, niet voor een boef. Als je handig bent maak je het zelf, maar deze tipi tent van Vilac is echt een plaatje! Voor buiten en voor binnen het maakt jouw indiaantje niet uit. Met wat strepen en een mooie verentooi superveel plezier. Deze bijzondere tent vind je in deze Shop!




8. Ik kan tekenen decemberboek van Studio Stift op 8.  Jouw spruit een kunstenaar in de dop? Met de uitgebreide stap-voor-stap tekeninstructies en de oefenruimte om zelf aan de slag te gaan gegarandeerd een mooi kunstwerk aan de muur. Erg leuk is de leuke activiteit aan het einde van elk hoofdstuk; bijvoorbeeld pepernoten bakken of tips om zelf kerstkaarten te maken. Op vele plekken te koop. Shop het hier snel en stop het als cadeautje in de schoen!


9. Wishbonebike! Oke de prijs is een stukje hoger en niet zomaar een cadeautje voor erbij. Maar van deze 3 in 1 houten loopfiets, ga je veel en lang plezier hebben. Customize je bike met de leuke framestickers, seatcover, handgrepen en naamplaatje.




10. Niet bang voor vieze vingers? Met deze finger printing set maak met je vingerafdrukken de leukste creaties. Fijn voor een druilerige woensdagmiddag, leuk verjaardagspresentjes en ook gezellig om samen met je kind te doen. Gebruik de stempels en kleurpotloden om de vingerafdrukken om te toveren tot figuren, bloemen of dieren. Hier te verkrijgen.




Wat is jouw favoriet? Laat het weten via mama met aandacht

Wie de schoen past...

Vrouwen en schoenen hebben een bijzondere relatie met elkaar. Hele kasten vol. In doosjes opgeborgen met foto van het exemplaar aan de voorkant.

Of mooi op kleur, stijl en merk. Met precisie neergezet, zodat je meteen het beste paar kan kiezen dat bij je outfit past. Ééntje van de voorkant zichtbaar, de ander netjes met het hakje naar je toe (gezien bij Sex and the City).

Hoge hakken, rubber laarzen, stiletto's, sneakers, flip flops, enkellaarsjes en nog meer van dat soort. Om mee te versieren, rennen, verleiden, omzeilen, dansen, springen, weglopen, wandelen.... Elk met haar eigen functie.

Meer dan de helft van de vrouwen heeft meer dan 20 paar schoenen. En 15 % blijkt dan ook nog eens meer dan 50! paar te bezitten. (En dat is natuurlijk gebaseerd op wat ze hebben durven toegeven). Nu draag ik geen hakken meer sinds ik die heb ingeruild tegen een kinderwagen 12 jaar geleden, en hoor ik ook zeker niet bij die 15%. Sterker nog ik hoor ook niet eens bij die 50% die meer dan 20 paar heeft.

Op dit moment bezit ik maar 1 paar schoenen. Het paar heeft namelijk een bijzondere functie. Het zijn mijn stoute schoenen. Onze eerste kennismaking wat onwennig, met voorzichtige kleine eerste stapjes. Nu wat maanden later, ingelopen, zetten we stevige passen, recht op ons doel af. 

Niet in een doosje met een foto, of op kleur met hakje naar je toe in de kast. Deze schoenen zijn stoute schoenen. Die laten zich niet opbergen. Gemaakt om mee te lopen en dat is wat ze doen. En ook al weten ze nog niet wat de eindbestemming is, het voelt goed om te verdwalen in de goede richting. 

Nieuwsgierig waar de stoute schoenen uithangen? Kijk op  www.feelgoodshopevent.nl of www.facebook.com/feelgoodenshop

Als je het even niet meer weet.....

Wat heeft je aandacht op dit moment? Lag jij er gisteren al wakker van? Blijf het maar malen in je hoofd?

We piekeren wat af met elkaar. Over van alles en nog wat. De ene gedachte is nog niet voorbij of de andere komt er al weer overheen. Het denken heeft je in zijn macht. Overdag gaat het nog maar als je nachten achter elkaar slecht slaapt, eist dat op een gegeven moment zijn tol. Het piekeren kan daardoor zelfs nog verergeren. Het maakt je onzeker en bang. Je wilt er vanaf maar weet niet hoe?

Ik wil graag de volgende tips met je delen die je kunnen helpen om zelf weer de regie over te nemen.

Tip 1:  Je ademhaling als anker.

De gedachten die binnenkomen laat je voor wat ze zijn. Je hoeft er niet mee aan de slag. Je hoeft daar niks aan te veranderen. Bij het opkomen van piekerende gedachten ga je terug naar je ademhaling. Met je aandacht ga je uit je hoofd en naar je ademhaling. Het fijne is dat je die altijd bij je hebt. Adem even diep in en uit. Herhaal dit nog een keer. Kun je met je aandacht nu bij je ademhaling? Het volgen diep in je buik, naar binnen en weer naar buiten? Probeer het maar eens.
Het lukt niet altijd meteen. Voor je het weet zit je weer in je hoofd. Afgedwaald en de piekerende gedachten in je hoofd hebben weer de overhand. Geeft niks. Keer maar weer terug naar je ademhaling. Oefen het maar even. Adem in, Adem uit.


Tip 2: Zintuiglijke werkelijkheid

Waar je in je hoofd met je gedachten vaak in het verleden of in de toekomst zit, ben je met je zintuigen altijd in het nu. Bij deze manier van je aandacht verleggen, ga je vanuit je hoofd naar wat je kunt waarnemen met je zintuigen. Wat voel je? Wat hoor je? Wat zie je? Wat proef je? Wat je zintuigen waarnemen is altijd in het nu. Het kan helpen om de dingen die je waarneemt hardop te benoemen. Zodat je ook echt uit je hoofd gaat. Ook hier als je merkt dat je in je hoofd zit en met die gedachten aan de slag gaat, grijp weer terug op je zintuigen die er altijd voor je zijn. Wat voel je? Wat hoor je? Wat zie je? Wat proef je? Herhaal zolang het nodig is.


Onthoud dat je gedachten niet de werkelijkheid zijn. Je hoeft er niet mee aan de slag. En weet dat jij nu de touwtjes in handen hebt.

En ..........

Enjoy your summer: Koffer inpakken!

ENJOY YOUR SUMMER

Je krijgt overal vakantietips om zonder stress op vakantie te gaan en nog belangrijker zonder stress, goed uitgerust, ontspannen weer terug te keren. Pak er de beste uit die voor jouw werken, de andere vergeet je weer. Handig is wel om ze te noteren, zodat je ze niet vergeet.

Ook de aandachtgever heeft wat vakantietips voor je. Wie weet schrijf je het wel op het lijstje bij onthouden, vergeten mag ook! Niet gestrest op vakantie gaan, door koffers al 2 weken van te voren klaar te leggen, om op die manier rustig in te pakken, hoeft niet perse voor minder stress te zorgen.

Inpakken doe je met de aandacht die het nodig heeft. Je pakt je koffer in! That's it. Het is geen scheikunde.
..........Oké misschien wiskunde om alles in de koffer te krijgen, ook dat 10e paar schoenen, die stijltang etc. etc.. Maar ook daar heb ik een tip voor je.


+  Tip van de aandachtgever deze keer: Koffer inpakken met aandacht!  +

Plan het in op een goed moment dat je uiteindelijk, op een toilettas na misschien, de koffer ook kunt sluiten en er niet meer naar om hoeft te kijken. Als je het fijn vind werk je je eigen checklist af, het internet staat er ook bol van, maar juist door vooropgestelde lijstjes zou je net dat ene wat voor jezelf belangrijk is kunnen vergeten. Maak eerst een eigen lijstje en check het dan nog met een online lijstje als je wilt.

Belangrijke items die zeker niet vergeten mogen worden leg je als eerst klaar. Leg alles klaar wat je mee wilt nemen!  Het koffer inpakken is wat je aandacht heeft. Niets anders. (Oké, zingend of neuriënd klaarleggen en inpakken mag!)

Probeer af en toe ook de afweging te maken of je elk dingetje wat je in je hoofd hebt, wat je mee wilt nemen, ook echt mee moet! Ga je het echt nodig hebben op je vakantiebestemming? Vraag het jezelf af. Wil je deze extra ballast dragen?

Als je aandacht bij het inpakken van de koffer is zal je minder snel iets vergeten in te pakken.  En overal kun je wel een tube tandpasta kopen, shampoo, of een nieuw leuk topje. Dat komt helemaal goed. Don't stress.

Je koffer inpakken: 2 weken van te voren, of 1 dag van te voren...een paar uur van te voren...?!
Als je het maar met aandacht doet.


Fijne vakantie.

Voor mijn lieve zoon!

Lieve zoon,

Gisteren hadden wij, samen met papa, een fijn gesprekje met elkaar en ik zie een jongen tegenover mij die aankomende zaterdag zichzelf tiener mag noemen. Mijn moederhart voelt terug naar bijna 10 jaar geleden, terugvoelend naar de dag dat ik je voor het eerst mocht ontmoeten. Mijn eerstgeborene, mijn knappe kereltje. Wat was je mooi en klein. Helemaal perfect. Precies goed.

Net zoals nu.....

........De jongen die ik nu in de ogen mag kijken, 10 jaar later. Die ogen die dan terugstaren. De af en toe troebele , afdwalende blik, met vragende ogen die het niet begrijpen wat er allemaal om ze heen gebeurt, waar ze deel van uit maken, die het uit de weg willen gaan, het nog te spannend vinden.
Maar ook ogen die een duidelijke focus hebben. De krachtige, heldere, alles zien, doortastende blik, die het willen ontdekken en ontmoeten aangaan. Wat ligt er nog verborgen achter die spiegeltjes van het leven?

Als ik naar je kijk stroomt mijn hart over van de liefde die ik voor je heb. Jij bent liefde! Zoals we dat allemaal zijn. Mijn wens is dat je zo altijd naar de wereld mag kijken. Blijf vragen stellen, blijf ontdekken, blijf kijken en zien wat er is. Mijn wens is ook dat je de kracht die ik in jou zie, mag gaan ontdekken. Dat je aandacht hebt voor de kracht die aanwezig is en dat jij jezelf ook alle liefde geeft die ik en alle anderen om je heen van jou mogen ontvangen. Jij hebt zoveel te geven en dat is ook ontvangen. Maar zorg goed voor jezelf. Cijfer jezelf, je gevoelens niet weg. Jij mag er zijn. Heb vertrouwen. Volg je hart. Jij weet naar welk geluid je beter luisteren kan.

Ik zie jou.

Mijn lieve zoon, ik ben trots op je. Je maakt mooie stappen. En ik ben blij dat ik je mag begeleiden op je reis. Of is het anders om en begeleid jij mij op mijn reis? Wat maakt het ook uit. We doen het samen en ieder apart, maar wat heb ik toch al veel van je mogen leren, wat is het tot nu toe mooi geweest. Dankjewel daarvoor.

Ik hou van jou.

x Mama

buigen of breken?

"Mooi! (En op het juiste moment, dank je)."

"Mooi! Klinkt tegengesteld, maar ook krachtig."

"Mooi!"

"Ow, hier moet ik even over nadenken hoor."

"Waar!"

"Mooi!"

Een aantal reacties op Instagram waar ik regelmatig de #quotevandeaandachtgever deel.

De reacties mocht ik ontvangen n.a.v. deze quote:

Voor de aandachtgever heeft deze quote een bijzondere betekenis en roept het een warm, dankaar en vrij gevoel op; over een strijd die niet meer gestreden hoeft te worden. Hoe jij deze quote leest, wat er bij jou opkomt, wat je erbij voelt....Alles is goed.Misschien zegt het je niet zo veel. Kan je er niks mee. Of gebeurt er juist heel veel. Komen er gedachten vrij. Krijgen gevoelens de ruimte. Laat het maar gebeuren. Het is altijd goed.

Op pinterest  heb ik voor jou alle #quotevandeaandachtgever op 1 bord bij elkaar gezet. Ik hoop dat ik je met mijn woorden kan inspireren. Welke is jouw favoriet en wat maakt het bij jou los? Ik zou het leuk vinden als je het mij laat weten. Zo inspireer jij mij ook weer!

Hoe is het om mij te zijn?

En dan ben ik nieuwsgierig. 

Naast de digitale woorden en zorgvuldig uitgekozen foto's, hoe het écht met je is.

Hoe is het om jou te zijn?

En als je de vraag stelt is het misschien ook wel zo fair als je hem zelf beantwoord.

Hoe is het om mij te zijn?

De grootste zekerheid die ik heb is het moment nu. Jammer genoeg is dat nou ook het moeilijkste van allemaal. De balans in het nu ben ik niet meester. Op het moment dat ik er in zit is de stroom van energie, de ervaring van absolute staat van zijn, te overweldigend. Ik trek het op de een of andere manier niet. Alles is duizend maal uitvergroot. Alles lijkt 1 bundel, 1 massa te zijn. Je onderdeel weten van, of onderdeel zijn en uitmaken van, het echt ervaren, is iets anders. En ik kan het niet aan. Het is teveel van alles. Hoofd, en gedachten nemen het over en ik ben blij. Want hier ben ik niet klaar voor. Of is het mijn hoofd wat toch al iets eerder onbewust de regie overneemt?

Ik ervaar soms enorme schommelingen van energie. Het willen vasthouden mislukt vanwege het willen. Er zijn momenten waar het hoofd nog een te grote rol speelt. Het stuur overneemt. Een oordeel klaar heeft. In mijn hoofd maak ik scenario's waarom dingen nog niet zo lopen als ik zou willen. In mijn hart weet ik dat het goed komt.

Mijn hart neemt meer ruimte in dan het ooit heeft gedaan. De kracht die je dan mag voelen....... Dat je niet meer aan de slag gaat met de niet helpende gedachten en ze laat heersen. Dat ik in mijn kracht sta voelt heerlijk. Noem het authentiek, of dicht bij mezelf staan. Ik voel me heerlijk.

Maar tegelijkertijd heb ik van die momenten dat ik een onbestemd gevoel heb. Me niet lekker in mijn vel voel. Niet weet hoe ik van het ene naar het volgende moment kom en ik geen contact heb met mezelf, de mensen om me heen en mijn omgeving. Dat de angst de overhand heeft. Dat het me belemmerd en beperkingen oplegt. Die momenten dat het even donker is zijn er niet meer zoveel. Maar besef dat het dé momenten zijn die me de kans bieden om diep in mezelf te kijken wat er nog niet goed gaat. Wat niet werkt.

Ik wil nog heel veel weten, leren. Maar hoe meer ik weet, hoe minder ik weet. Hoe meer ik moet varen op de kracht die van binnen komt gebaseerd op een niet weten. Gewoon maar doen en ervaren, observeren. Niet twijfelen en geloven in de kracht die van binnen voelbaar is. Mooi hoe dat dan toch weer werkt. 

Het is een mooie weg die ik mag bewandelen. Met de nodige hobbels zodat ik mijn weg kan vervolgen met meer aandacht voor wat ik tegen mag komen. Met ooit en als en in de toekomst hou ik me niet zo mee bezig. Bestaan ze wel?  Het nu telt. Soms wat mooier, fijner en makkelijker te accepteren en te zien dan andere keren. De spiegel voorhouden wordt na elke keer dat je er in kijkt makkelijker. Er liggen nog wat beren op de weg. Maar ik weet dat ze er zijn omdat ik ze er zelf neerzet. 

Het is goed om mij te zijn.

Are you talking to me?

Deurknop in de hand. Van plan om de jongste naar school te brengen, zet de oudste -ziek thuis van school - zijn verhaal in. Nu weet ik dat zijn verhalen een goede inhoud, feitelijk kloppend en een duidelijke opbouw hebben met begin en einde en vaak erg interessant om naar te luisteren. Ze komen alleen op die momenten dat je ergens naar toe moet. En dat er gelijk een stemmetje in je hoofd: 'Hier is NU GEEN TIJD voor!'


In een paar tellen, zoonlief praat inmiddels gewoon door, bekijk ik wat de beste manier is om te reageren.
2 scenario's passeren mijn gedachten:

Zoon: 'Mam, ik wil nog even iets vertellen.'
Mama: 'Nee, dat kan nu niet want ik moet je zusje naar school brengen.'
Zoon: 'Maar mama ik moet je dit echt even vertellen.'
Mama: 'Nee, dat kan niet want ik moet echt nu je zusje naar school brengen.'
Zoon: 'Maar het is belangrijk.'
Mama: 'Ja, maar snap je nou niet dat ik je zusje nou echt naar school moet brengen anders komen we echt te laat.'
Zoon: 'Het duurt niet lang mama.'
Mama: 'Ik moet nu echt gaan, we zijn nou al bijna te laat. Je zusje MOET NU NAAR SCHOOL. Ik luister straks wel naar je als ik terug ben.

Hmmm.....Tsja. Ook het volgende scenario passeert mijn gedachten.

Zoon: 'Mam, ik wil je nog even iets vertellen.'
Mama: 'Kan het wachten totdat ik terug ben van school'
Zoon: 'Ja hoor mama is goed.'

Ik heb een geweldig gesprek met mijn zoon gehad. Met aandacht luisterde ik naar zijn prachtige verhaal.
U begrijpt het, ik koos voor het 2e scenario.


Note van zoonlief: De ouders die kiezen voor scenario 1 kunnen maar beter naar het verhaal luisteren!

Flow of zo...

Steeds meer en meer mag ik opmerken dat het zijn in een bepaalde flow, waarin alles vanzelf gaat en je gewoon heerlijk voelt, in je kracht staan, geen enkele inspanning voor nodig is!

Dat is zeker wel anders geweest. Nog bij de eerste kennismaking met mindfulness, ontspanningsoefeningen en meditatie, was het vooral hard werken om bepaalde vastgeroeste patronen te kunnen opmerken, herkennen en te laten zijn voor wat het was, om weer andere om te zetten in wat wel werkte voor mij.

Na meerdere ontmoetingen met mijn ware zelf, zijn de dingen meer helder. Inspiratoren op mijn weg hebben mij daarbij geholpen. Handvatten aangereikt die ik met beide handen heb aangepakt; mijn kracht te ontdekken. Om in woorden uit te leggen hoe het voelt, is lastig. Ik kan het wel omzetten naar de manier waarop ik de mensen aandacht mag geven in mijn praktijk Met Aandacht.

Mooi om te ervaren  hoe ik nu zelf een inspirator mag zijn voor anderen. Dat één of meerdere ontmoetingen in tijd met de aandachtgever, en de handvatten en tips die ik zelf mag geven, helpt om die persoon de kracht te laten ontdekken die verborgen ligt. Dat er naast denken ook weer plaats mag zijn voor voelen. Dat ze weer opnieuw een balans mogen vinden.

Bij het begeleiden en coachen, is daar geen enkele inspanning voor nodig, anders dan gewoon zijn.Volledig in mijn kracht. De energie die ik mag voelen stromen als ik in gesprek ben, is op z'n zachtst bijzonder te noemen. Dat merk ik, dat mag die persoon aan de andere kant van de tafel ook (bij zichzelf) opmerken.
Een heerlijk gevoel. Noem het flow. Het is gewoon zo.

Onze platte familie!

De eerste tweets via @mamametaandacht gingen eruit en de eerste volgers een feit. Nu ook het eerste blog.
Om het mezelf niet al te moeilijk te maken gewoon vanaf het blog van @metaandacht.

We hebben 2 weken vakantie en waar we de eerste week heerlijk bivakkeerden op een gezellig recreatiepark en ik niet naar de kids (ik vind het prima om dit woord te gebruiken) om hoefde te kijken, is dat deze week wel anders. Het 'zelfvermaak' is ver te zoeken en ik dank - vul zelf maar iemand in - op mijn blote knieën voor sites zoals Pinterest (top!) en Freubelweb. Creatief bloed stroomt wel door deze moeder haar aderen maar om elke keer weer iets leuks te verzinnen....Ach je begrijpt het wel!

Vandaag maakte we een heuse platte familie. Papa, mama, opa en oma kregen een mooi plekje naast jongetje en meisje. De kat ontsnapte ook niet aan het geheel (zelf hebben we een hond). Later kwam daar ook nog een lamp, een kast (zodat mama zich daarachter kon verstoppen), voederbak voor de kat en handtas voor oma bij. Erg leuke knutsel waar ze nog leuk mee kunnen spelen.

De kids schminkte elkaar (gelukkig voor mij bleef ik deze keer schminkloos) met vooral nep blauwe plekken en wonden met hechtingen.
En mocht je nu van plan zijn het songfestival te gaan bekijken, alleen om de vrouw/man met de baard te zien, doe geen moeite, ze is niet in Kopenhagen maar gewoon bij mij thuis.

Open hart!

Er is een rechtstreekse verbinding naar het centrum van mijn hart ontstaan. Daar waar jij mij elke keer weer opnieuw mag ontmoeten. Mij mag zien. Voelen. Daar waar er geen woorden nodig zijn om je te overtuigen van een innerlijke kracht. Waar je mijn wezen, mijn 'zijn' mag ervaren zonder invloeden van buitenaf. Mij in mijn pure vorm mag omarmen.

Je hoeft alleen maar naar binnen te wandelen.

Overuren!

Ontbijtmandje, bordjes nog op tafel. Genoeg taken op het lijstje om weg te strepen, maar de inspiratie van buitenaf blijkt niet te stoppen. Ik schrijf de dingen die in mijn hoofd zitten op. Door ze op een stuk papier of nu in dit blog van me af te schrijven. Dat geeft me rust en straks ruimte voor andere dingen.

Mijn dag start met het wakker worden door gemompel en gestommel van goed uitgeslapen kids die, aanschuivend aan het ontbijt wat klaar staat (goede voorbereiding halve werk), hun eigen ding doen. Ik blijf nog even liggen in mijn bed, hoor een voorzichtig eerste lied van, ik denk de vogels buiten.


Als vanzelf begint het motortje in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Als ik hier mee aan de slag zou gaan zou ik na een paar minuten op de prikklokkaart overuren hebben gezien. Langzaam filter ik uit en streep ik weg, anderen krijgen niet eens mijn aandacht.

Mijn hart neemt het over. Ik sluit mijn ogen en scan mijn lichaam. Het is goed zo.

Gevonden!

Waar zit toch die pauzeknop. Ik merk het vaak op bij de mensen die ik mag ontmoeten. We weten die knop niet meer te vinden. Haastend gaan we door het leven. Op he ene moment, het hoofd al bij het volgende.

Goed voorbeeld doet goed volgen. Volg voor die broodnodige pauze, als je bent vergeten hoe dat ook alweer moet, de volgende gebruiksaanwijzing.



Zet voorzichtig een voet voor de andere en maak dat je naar de bank of een andere fijn zittende stoel komt. Een plekje waarvan je nog kan herinneren dat jij je er prettig voelt. Misschien bij goed weer heerlijk in de tuin. Als je voor die plek staat draai jij jezelf om. Je kunt al voelen datgene wat zodadelijk je basis zal zijn voor die totale ontspanning.

Zet nu gewoon door.

De was blijft wel even op je wachten, de kinderen kunnen zich ook wel even alleen vermaken. Die klus gaat je veel gemakkelijker af als je nu even pauze neemt. Welke kamers nemen nu te veel ruimte in beslag?

Wat jij nu nodig hebt is even wat tijd voor jezelf.
Buig maar door je knieën totdat je de ondergrond die je gaat dragen mag voelen. Doe het maar. Het is goed zo. Je kan dit zo goed gebruiken. Je bent al zover gekomen, je gaat dit nu afmaken ook. In één natuurlijke beweging laat jij jezelf verder doorzakken totdat je helemaal, ja gooi ook je benen maar even omhoog, lekker zit of ligt.

Het voelt misschien even onwennig, voel je wat onrust...een tegenpruttelend hoofd en lichaam. Laat dit maar gebeuren. Voel het maar. Het gaat weer over. Sluit je ogen als je dit fijn vindt. Jij verdient dit. Goed voor jezelf zorgen is belangrijk. Jij! bent belangrijk. Even niets doen. Even AANDACHT en TIJD voor jezelf. Gun je zelf die pauze!

Pak even 15 minuutjes. Klusjes die moeten gaan je gemakkelijker af en zo krijg je meer ruimte en tijd om te doen waar je blij van wordt.

En nu je weer weet waar die pauzeknop zit......Neem je tijd!

Gewoon zoals ik ben!

Door wie laat jij je inspireren?

Ik stuit op een bericht op de facebookpagina/ persoonlijk blog van  life of chrisje.
Ze schrijft heerlijke teksten en ik volg haar nu al een langere tijd. Elke keer weet ze door haar persoonlijk verhaal bij veel mensen de gevoelige snaar te raken. Ik laat me inspireren door haar laatste verhaal om deze blog te schrijven.

In de tijd van social media verslapt het persoonlijke contact. We kiezen wat we laten zien van onszelf. De woorden die we gebruiken zorgvuldig afgewogen en de plaatjes die we laten zien....
Mooi haar, beste outfit, altijd in de make-up. Met dé perfecte achtergrond. Het masker altijd op zou je kunnen zeggen. Je kiest ervoor alleen dat plaatje te laten zien. Maar ben jij dat wel? De spanning die je vroeger nog had of de foto's op het fotorolletje bruikbaar waren, is verleden tijd (al maakte je toen vast óók een stapeltje privé). Voordat je nu een foto post, heb je er 10 of zelfs honderden (te lezen in Christa's blog), als mislukt betiteld.

De foto's die Christa normaal plaatst, de perfectionist als ze is, worden zorgvuldig uitgekozen. 'Er zal er toch wel 1 tussen zitten die goed is?' Maar daar heeft ze nu een einde aan gemaakt. Een 9-tal foto's en 25 reacties later, bewijzen dat ons beeld van onszelf niet de waarheid is. Alle reacties op het blog bewijzen het tegendeel van wat ze zelf ziet. Gaat er dan een belletje rinkelen? Is het beeld wat we hebben van onszelf misschien wat troebel? Niet meer helder door alle perfecte plaatjes die we om ons heen zien? Misschien geven we daar te veel aandacht aan?

Ik bedenk me geen seconde en ik schiet 9 #selfies en ik plaats ze in hetzelfde kadertje als dat van Christa. Gewoon zoals ik ben! Omdat ik goed ben zoals ik ben!

Doe je mee? Laat je zien!

Post eenzelfde foto van jezelf als die in de persoonlijke blog van Chrisje en van mij hieronder. Plaats het op twitter, facebook of instagram. Dat doe je met  #gewoonzoalsikben. Omdat dat gewoon, heel bijzonder is!  Later maak ik hier een collage van die ik plaats op mijn facebook pagina.

Onbegaanbaar gebied

Gisteren mocht ik tijdens een aandachtswandeling even tijdelijk iemands reisgenoot zijn. Heerlijk buiten zijn, in en één met de natuur. Gewoon, ruimte geven aan dat wat speelt. Wat niet goed loopt en aandacht voor wat wel goed gaat.

Al vrij snel na de eerste stappen voelt mijn reisgenoot zich op zijn gemak en samen kijken we op de kaart. Op zoek naar de route tussen hoofd en hart. Je kan aan de keukentafel of gezellig op de bank  met de aandachtgever, maar een wandeling kan fijn zijn. Niet steeds elkaar aan te hoeven kijken (omdat je naast elkaar loopt). Omdat je letterlijk de ruimte mag voelen die je op dat moment nodig hebt.

Langzaam krijg ik inzicht in de weg die hij bewandelt. De weg tussen hoofd en hart is bijna niet waarneembaar. Grote rotsblokken hebben de weg onbegaanbaar gemaakt. Er zijn al wel wat rotsblokken verschoven en aangeraakt. Wat de andere kant van de route al wel zichtbaar heeft gemaakt. Angst heeft het stuur overgenomen. De controle is uit handen gegeven. Niet meer in staat om de volgende stap helder in kaart te brengen.

We nemen even de tijd om stil te staan. Trappen op de rem. Ik vertel hem dat we met deze gedachten niet aan de slag hoeven. Hij wil dit ook niet meer. Omdat we met onze gedachten altijd in het verleden of in de toekomst zijn, laat ik hem kennis maken met een oefening die ik tot op heden nog steeds gebruik en zeer effectief is gebleken; terugkeren naar het nu. Er zijn verschillende manieren maar ik maak deze keer gebruik van de zintuigen (mijn reisgenoot is muzikant). Ik vertel: 'Onze oren horen zonder dat daar een gedachte aan te pas komt die zegt dat je moet luisteren. Onze ogen kunnen zien, zonder dat jij ze vertelt hoe. Onze neus en mond kunnen ruiken en proeven. Onze handen, vingertoppen voelen. Dat is zo. Er is geen gedachte bij nodig.  Om telkens naar het nu te gaan, keer je terug naar deze zintuigen. Richt je eerst op 1 daarna misschien op meer. Het gaat er niet om dat je een oordeel hangt aan wat je voelt. Voel, ervaar en observeer. Wat er binnenkomt is altijd in het moment nu.' We oefenen even. Ik merk op dat deze nieuwe ervaring wat met hem doet.

We mogen nog wat stappen maken en hebben aandacht voor datgene wat goed gaat. Het mooie is om steeds weer opnieuw te ontdekken, en dat zie ik bij veel mensen zo, dat als ze over datgene hebben wat goed gaat, ze spreken vanuit hun hart. Geen ruimte en tijd voor gedachten die belemmeren of beperken. De woorden die door simpel luchtverplaatsing en trillingen mijn oren binnen komen, duiden op dat het hart is wat spreekt, niets anders. Dat voel je. Hij merkt het verschil op als ik hem er op wijs. Hij heeft nog mooie dromen. Wil nog heel veel. Hij neemt mij mee in wat hij graag wil. Ik hoor wat hij zegt en vraag hem het willen eraf te halen. Alles is er namelijk al. Hij lacht.

Zo komt er ook weer een einde aan de wandeling. Heerlijke stappen mogen zetten met aandacht. Hij bedankt me voor de bijzondere wandeling en zegt dat hij het aan iedereen gaat aanbevelen. Dankbaar voor zijn woorden, dankbaar voor mijn voeten die mij hebben gedragen, dankbaar dat we elkaars reisgenoot mochten zijn.

Trek het je aan!

De ochtend is regenachtig begonnen. Ik zie kleine druppels uit de lucht vallen om uiteindelijk de grond te kussen. Ik zie een voedingsbron voor de droge aarde. Bij de lente denken we allemaal aan de bloeitijd, maar zonder hemelwater geen bloei. Zo eigenlijk geldt dat ook voor de projecten die je opstart, aan begint, mee bezig bent. Je moet het voeden. Het heeft input, inspiratie, aandacht nodig.

Ik hoor Gavier Guzman in Koffietijd Einsteins woorden herhalen over waanzin. Dat waanzin is: hetzelfde blijven doen, maar toch een andere uitkomst verwachten. Precies datgene heeft mij doen besluiten, al was dat gisteren al opnieuw een eye-opener op dat gebied, dat aan de zijlijn blijven staan niet meer het gewenste resultaat heeft. Dus trek ik de stoute schoenen aan. De schoenen die mij stappen laat maken met meer lef en durf, en besluit ik, zoals ik wel vaker de laatste tijd doe, puur op gevoel, om mij ook in dit volgende avontuur te storten.

Het regent nog steeds. De lucht die ik te zien krijg, dat heerlijke wit grijzige, wat ook wel iets weg heeft van een achtergrond van een mysterieus sprookjesachtig tafereel. Als ik dadelijk naar school loop om mijn kinderen te halen, steek ik mijn paraplu omhoog en vang ik de regendruppels als kleine kusjes op.

Dan trek ik nu maar even mijn regenlaarzen aan, die zorgen voor de durf en lef om in de plassen te stampen.

Gewoon groots aanpakken!

Er gebeurt veel in het leven van de aandachtgever. Van binnen bruist en borrelt het op zo'n manier dat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Misschien is het de aanbrekende lente. Het mooie weer dat mij weer laat opbloeien. Na een periode van rust, zoals ook de natuur om ons heen de rust heeft genomen. Zich weer heeft opgeladen voor mooie seizoenen in volle bloei, zo ook voel ik mezelf nu. Helemaal in mijn kracht. Vol nieuwe energie om te gaan knallen.

Er staat na hard werken een ontzettend mooie site te wachten om aandacht te krijgen, die het al eerder in de beginfase kreeg van mijzelf en de geweldige webmevrouw Irene (@PixelMistress). Mama's met aandacht is gestart en krijg 19 maart (aanschuiven kan altijd) alweer een gevolg en mag positieve reacties ontvangen. Ook vanavond zit de keukentafel van de aandachtgever vol voor het eerste Inspirerend keukentafelgezelschap.

Maar de aandachtgever denkt ook heel groot. Heeft nog heel veel dromen. Eén daarvan gaat nu echt ook gebeuren. Datum staat, locatie is al bijna zoiets als definitief en de droom vindt steeds meer de weg van het hart naar het hoofd en handen. Gewoon groots aanpakken! Durven en doen! Een ware rollercoaster waar veel emoties en gevoelens bij komen kijken. Waar de energie vanuit het hart rechtstreeks door heel mijn lichaam voelbaar is.

Iets neemt het over.
Of juist niet en ben ik gewoon totaal in mijn element.
Is er geen ruimte voor het ik.
Alleen nog maar zijn.

Oh wat voelt dit goed.

bewaking

Het mag!

Verrassing!

Dit weekend kreeg stond bol van de verrassingen. Een heerlijk shop till you drop dagje met mijn ouders en een heerlijke lunch maakte dat ik een supertijd had. Als klapper op de vuurpijl kreeg ik een nieuwe laptop. Een kado van mijn ouders. Jeetje! Daar was ik blij van en dan druk ik mij voorzichtig uit. Heb echt wel een vreugdedansje gedaan! 

Wat een verrassing zeg. Onverwacht enorm verrast. 

Zo had ik dat die dag nooit kunnen voorspellen dat dit zou gaan gebeuren. Wat bij het ontwaken die ochtend de dag nog voor mij in petto had. Bewijst maar weer eens; bekijk de dag van moment tot moment, wie weet wat voor verrassingen nog gaan komen.

 #39 van mijn 365 dagen project elke dag een zin. Toch wel fijn even zo'n weekendje alleen maar de woorden noteren en er op een later moment pas een blog over te schrijven. Geeft wel wat rust.

Deze keer noteer ik, 'do not leave your energy'.
Het gaat om het voelen en overnemen van de energie van een ander. Als je bijvoorbeeld in een gesprek met een ander persoon en diegene is negatief, verheft zijn stem, dan ga je al gemakkelijk mee in de energie van die persoon. Zorg dat het niet jouw energie wordt. Zorg voor een herstel van balans bij jezelf als dit nodig is. Voel bij jezelf wat je kunt opmerken en haal adem. Ga niet mee in de energie van de ander! Blijf bij jezelf.

Blijf bij jezelf! Maar hoe doen we dat dan? Hoe blijven we bij dicht bij ons authentieke zelf? Je moet weten wie je bent. Wat er over blijft als jij jezelf ontdoet van alle rollen. Alle oordelen en verwachtingen. Je donkere en lichte kanten (er)kent. Omdat je niet volmaakt bent, je dat niet hoeft te zijn. Ik heb ontdekt dat ik dit het beste kan doen als ik in stilte ben met mij(n) zelf. Zelfonderzoek tijdens die stiltes, maakt dat ik betere keuzes maak. Meer vanuit mijn hart en niet zozeer vanuit een denken. Omdat ik in die stiltes mezelf vragen stel en ook de donkere kanten niet uit de weg ga krijg ik ook daarin steeds meer inzicht waardoor ik in beweging kom. Daardoor blijf ik dicht bij mezelf. Doe jij aan meditatie? Waardoor blijf jij, kom jij dicht bij je zelf?

Domino of zo....

Domino......

Wij zijn als allemaal kleine dominosteentjes. 

We komen door elkaar in beweging. 

Jij komt door het steentje voor je in beweging 

en jij duwt het andere steentje na jou weer aan. 

Maar wat geef jij mee aan de volgende na jou? 

Weet jij dat? 

Wat wil jij meegeven aan de mensen die je mag ontmoeten? 

Aan je kinderen, aan de mensen die je bereikt via 

facebook, twitter of ander social media. 

Misschien iets om over na te denken.

Wat wil jij meegeven?

Samen Sterk!

If you want to go fast, go alone.

 If you want to go far, go together

                                                                                                    - afrikaans gezegde -

Samen sta je sterk. Samen krijg je zo veel meer voor elkaar. Ik mag het geregeld opmerken. De bijzondere energie die je mag voelen als je met 1 of meerdere personen in dezelfde ruimte bent, je ergens sterk voor maakt, je gevoelens deelt. Je komt tot nieuwe inzichten. Je komt erdoor in beweging.

Gaan inzien dat we niet elkaars concurrenten zijn, is belangrijk. We kunnen zoveel van elkaar leren. We kunnen elkaar helpen en versterken. We kunnen zoveel meer bereiken als we onze handen ineenslaan. 

#samensterk.

Master in disguise!

Op woensdagavond ga ik altijd naar een mindfulness oefen -en uitwisselingsgroep. Zo ook vandaag. Als ik thuiskom ben ik eigenlijk te moe om dit blog nog te schrijven. Maar lang hoef ik niet na te denken over het woord of de paar woorden die ik noteer in mijn 365 dagen notitieboekje. Vooruit op met de geit, dat blog schrijven kan best nog even.

Master in disguise zijn de 3 woorden die ik noteer. Een meester in vermomming. Zijn we dat niet allemaal?

Vermomming.... Ander woord voor de rollen die we aannemen. Voor het beeld dat we van onszelf hebben, wat we creëren in ons hoofd.

Wat blijft er nog van ons over als we niet meer in die rol zijn. In die rol van moeder, dochter, echtgenoot, zus, vriendin? Ik schrijf het nu voor het gemak in de vrouwelijke vorm maar voel je vrij om dat naar jouw eigen interpretatie anders in te vullen. Dat beeld wat we van ons zelf hebben. Wat zegt dat?

Wat is ons zelf dan? Ons pure zijn? Als dat beeld, en die rollen, er niet is. 

Het beeld wat we kunnen creëren ontstaat door wat onze ogen zien, wat onze oren horen, wat we denken, wat we voelen. Maar dat kan zo weer anders zijn. Is ook elke keer anders. Alles waar we ons zelf, ons zijn op baseren is vergankelijk. Dus bestaat ons zelf, of het beeld wat wij daarvan hebben uberhaubt wel? Je zou zeggen van niet.....

Pff moeilijk en lastig, aan de ene kant begrijp ik het zelf en niet zelf zijn, maar ook weer niet... Ik moet het ook niet willen begrijpen. Ik laat het maar even zo. 

Lieve....

Mijn 365 dagen elke dag een zin is vandaag één enkel woord namelijk: Lieve.

Lieve......

Op de puntjes mag je je eigen naam invullen. Dit blog is namelijk gericht aan iedereen die het maar wil lezen. Maar bijzonder gericht aan jou, als jij in het onderwijs zit, vul dan maar juf of meester in op de puntjes.

Nu een blog, meer van mij als een moeder met 2 kinderen in het basisonderwijs met, (misschien niet helemaal terecht), een oordeel. Laat het me dan ook zeker weten als het niet klopt wat ik zeg. Graag zelfs.

Is er nog maar zo weinig tijd binnen het onderwijs voor het kind en hoe het zich voelt? Is er alleen maar tijd voor de prestaties? Ik vind het jammer dat ik op die manier tegen het onderwijs aankijk. Vandaag loop ik de klas binnen bij mijn dochter die in groep 2 zit. Een blaadje ligt op tafel en mijn blik dwaalt af naar het woord plusgroep rekenen, en de letters A en B. De kinderen zijn ingedeeld in verschillende groepjes en naar hun kunnen. Oh ja denk ik, de cito toets is weer afgenomen en de oudergesprekken komen eraan.

Ik zie mijn dochters naam, met een keurig in juffenhandschrift geschreven B, onder het plusgroepje rekenen en ik herinner mij het interview dat, toen nog Prins Willem Alexander, nog niet zo lang geleden gaf.
Op de vraag: "Hoe moeten wij U gaan noemen: Willem 4?", weten we allemaal het antwoord wat hij toen gaf. Daar kon ik toen nog kostelijk om lachen...(Of was dat om de persiflages die daarop volgden?)
Wat ik wil zeggen is dat hij wel iets belangrijks zei: "Ik ben geen nummer." Misschien niet de juiste vergelijking maar hetzelfde gevoel kwam bij mij op bij het zien van dat lijstje vol met A-tjes en B-tjes, om het niet te hebben over de extra aandacht groepjes; ook weer onderverdeeld.

In hoeverre zijn mijn kinderen een letter uit het alfabet of een puntje op het lijntje van de statistieken.

Misschien ligt het aan mij en vind ik andere dingen belangrijker, had ik graag achter haar naam gelezen hoe lief en behulpzaam. Hoe duidelijk ze weet wat ze wil en dat ze met plezier aan de slag gaat aan een werkje wat ze misschien niet altijd even leuk vind. Dat ze niet altijd luistert en dat ze af en toe haar eigen plan trekt. Dat ze goed aangeeft als ze nog wat meer tijd nodig heeft. Dat ze kletst en het gezellig met haar klasgenootjes heeft... Nou ja in ieder geval geen letter uit het alfabet.

"Die moet haar eigen Utopia starten", hoor ik je al denken, "dat krijg je toch te horen tijdens een oudergesprek."  Ik weet natuurlijk best dat ze op de één of andere manier moeten kijken in hoeverre de stof wordt opgepikt om gericht onderwijs te kunnen geven. Dat wat ze passend onderwijs noemen in hoeverre is dat passend naar de kinderen toe die het onderwijs moeten volgen? Ik maak me zorgen....Zorgen over waar het onderwijs naartoe gaat. Als jij mijn zorgen weg kunt nemen en mij kunt zeggen dat het niet zo is...Graag!

Spiegelbeeld vertel eens even....

Onze ogen - waar we aandacht voor hebben - zijn de spiegel van de werkelijkheid. Maar is wat we zien nog wel helder of is het zicht wat troebel door de dingen die je hebt meegemaakt? Kijk en kijk nog eens opnieuw. Zie, herzie. Zonder verwachting, zonder oordeel. Hoe mag je het nu zien en ontvangen?

Het heeft ook effect op hoe jij jezelf mag bekijken in de spiegel en hoe jij in anderen een spiegel mag zien. Kun je het helder beoordelen? Kun jij lief voor jezelf zijn, je in de spiegel aankijken en jezelf ook echt zien? Zonder weer dat oordeel en die verwachtingen. Die eisen die je jezelf oplegt. Lief zijn voor jezelf mag. Kijk ook in de spiegel van een ander. Wat krijg je terug? Wat zegt jou dat? Observeer van een afstandje en kijk wat het bij je doet. Ervaar eerst voordat je reageert.

 Zo raak ik vandaag in gesprek met een moeder van school en ben ik me er nog meer van bewust hoe zeer we reageren op de buitenkant en ons zicht erg vertroebelt is geraakt door allerlei factoren van buitenaf waar we aan moeten voldoen. Er is geen tijd meer om echt te investeren in iemands binnenkant. Aan de buitenkant moet alles kloppen. Als we maar precies reageren zoals er van ons verwacht wordt. Kloppend met het plaatje in ons hoofd. Kloppend met het beeld wat geaccepteerd wordt door de maatschappij. Hoe jammer is het dat we al die bijzondere talenten over het hoofd zien. De talenten die, meer benut, en meer de ruimte zouden krijgen, onze wereld een stuk mooier zouden maken.

Weekend!

Op maandag balen we dat we weer aan het werk moeten, op dinsdag kijken we uit naar woensdag en is de week alweer doormidden. Donderdag is gelukkig bijna vrijdag en dus het begin van het weekend.

Het weekend is fijn. Samen doorbrengen met de mensen die je lief hebt. Tijd en aandacht voor elkaar.
En genieten van je weekend moet je ook zeker doen. Maar vergeet niet die 5 dagen vooraf.
Als je doel is op je eindbestemming (het weekend) te komen vergeet je te genieten van je reis er naartoe.

Als je zo snel rent om ergens te komen

Mis je het plezier van het er naartoe gaan

Als je zorgen maakt en je haast gedurende de dag

is het alsof je een cadeautje ongeopend weggooit

Het leven is geen race, dus doe het wat rustiger aan

Luister en hoor de muziek, voordat het lied voorbij is

Vrij vertaald naar een gedicht van David L. Weatherford

2 emmertjes water halen

Er zitten wat kinderliedjes in mijn hoofd. 

Vrolijke noten spelen een fijne melodie. 

Ik zie mezelf voor me met regenlaarsjes aan 

al stampend in het water. 

Het regent, het regent, de pannen worden nat en alle....

Gek, raar hoe je het ook wil noemen, 

maar dat stampen in de plassen dat doe je 

niet meer zo vaak na een bepaalde leeftijd. 

Trek weer eens wat vaker je kinderschoenen aan, 

en maak weer wat stappen met diezelfde open, heldere blik. 

Speel, ontdek en geniet.

Spring!

We staan met z'n allen bij een grote vijver. 1 van ons maakt een buigende beweging en gooit met een knappe schwung een steentje in het, bos weerspiegelende, water. Een kleine rimpel volgt een andere, wat kleinere rimpel op. Meerdere rimpels ontstaan. Het middelpunt is nog duidelijk zichtbaar. Langzaam aan vormen zich grotere kringen en er lijkt geen einde aan te komen. Wat zal de laatste rimpel zijn om het middelpunt heen, wat nu langzaam lijkt te verdwijnen? En wanneer? Het is niet aan de orde. Opnieuw verschijnen er rimpels in het, bos weerspiegelende water. Een ander steentje....of misschien wel hetzelfde.

Gratis en (niet) voor niks!

All the lessons in life are free.

......En veel lessen zijn er om te leren. Tijdens ons leven hier krijgen we te maken met veel bijzondere momenten. Intens geluk overvalt ons en we weten dan dat we dat gevoel voor altijd willen vasthouden. Hoe we dat gevoel kunnen verkrijgen slaan we op en passen we vaak toe. Die lessen leren we vaak wat gemakkelijker dan de harde lessen die we ook moeten leren.
Hoeveel harde lessen krijgen we niet voor onze kiezen....Leren afscheid nemen, leren loslaten van verdriet, angst, boosheid, woede, leren omgaan met diverse emoties en gevoelens.

Vaak zijn er van die momenten, waarop ik bewust ben van het feit, dat er een les schuil gaat achter datgene wat ik meemaak. Een woord een zin een bericht, een gesprek met een vriendin of familielid. Een gebeurtenis. Zelfs in de natuur krijgen de levenslessen kans om zich te openbaren. Het zou gemakkelijk zijn om er aan voorbij te gaan en een aantal jaren geleden had ik dat ook vast gedaan. Ontkennen wat er was. Negeren en verder gaan. Ik was me vaak niet eens bewust van de les.

Als ik nu geen lering trek uit datgene wat zich voordoet, weet ik dat die les me zal blijven achtervolgen.
Nou ja wat ik wil zeggen, dat ik de les verder op mijn pad weer tegen zal komen. Op de een of andere manier komt het bij me terug. In vermomming, een klein beetje in een andere vorm, maar de les blijft hetzelfde.

Ik loop wat er eerder gebeurde vandaag nog even door (tijdens mijn coachingsgesprekken, (bijvoorbeeld tijdens een inspirerend keukentafelgesprek noem ik dit ook wel achteruit kijken om vooruit te komen), en observeer het als toeschouwer. Emoties, gevoelens en tijd spelen nu geen rol en ik bekijk objectief wat er is gebeurt, wat mijn rol is en wat ik er van kan leren. Ik zal niet zeggen dat ik het geleerde ook gelijk kan toe passen, maar ik leerde dan ook niet lopen in 1 dag. En ach niet getreurd, een les niet geleerd, dan komt die zeker wel een andere keer. En ze zijn gratis...gewoon gratis!

Balans!

We krijgen er allemaal wel eens mee te maken. Dingen die niet gaan zoals je wilt. Ziekte, ontslag/geen werk, scheiding. Je krijgt te maken met het verwerken van teleurstellingen, verdriet.  Je moet misschien afscheid nemen van geliefde personen in je leven, maar ook afscheid nemen van een deel van je.... wat je achter moet laten, simpelweg omdat het niet meer voor je werkt.

De keuzes die je dan moet maken zijn niet gemakkelijk. Alsof je op het puntje staat van een berg, moet springen, maar niet weet of de parachute open gaat en wanneer. Heb vertrouwen in je zijn. Heb vertrouwen in het proces wat je door moet gaan. Heb vertrouwen in je keuze. Maak die sprong in het diepe en je zult zien dat je het kan! 

Naast gedachte kracht is er ook nog zoiets als hartekracht. Elke dag ben ik mij er van bewust maar op sommige momenten is die kracht dubbel zo sterk aanwezig. Ik sta vandaag (zondag) extra stil bij een overleden vriend. Iemand die ik, en veel mensen met mij, nog steeds heel erg mis. Maar waar de ruimte in het hart, eerst nog heel erg gevuld met verdriet, nu vol van liefde aan de herinnering van die persoon is.

Geen moment uit mijn gedachten en hart en vandaag vier ik zijn leven. 32 jaar zou hij nu zijn. Dat leven van hem, waarin ik hem mocht leren kennen. Waarin hij veel mensen met zijn gulle lach en liefde voor het leven heeft mogen verblijden. Veel te kort. Nog steeds mag ik zijn kracht voelen. Jeetje wat had hij een groot hart. Het verdriet is er nog steeds, maar de liefde is veel groter en overwint. Het hart vult zich met die liefde en de plek die het inneemt wordt steeds groter. Hartekracht.

En vandaag maak ik de balans op. Kijk ik terug op wat er is blijven plakken. Wat heb ik gedaan, wat heb ik gezien, wie heb ik mogen ontmoeten en wat heb ik mogen leren? Ik bespaar jullie alle details wat er allemaal is voorbij gekomen maar wat ik wel weet dat het te veel is om ook nog in het weekend de blog te schrijven. Ander plannen en bezigheden maken dat ik al snel, nog laat achter het felle licht van het scherm zit te tikken. 

Op zoek naar een nieuwe balans heb ik besloten om natuurlijk wel elke dag mijn 365 dagen project te maken, maar ervoor kies niet altijd de blog aan te koppelen. Vandaag kies ik om de 2 dagen in deze blog op maandag te integreren. Nu weer prima in balans.

Mama's met Aandacht!

Vandaag noteer ik Mama met Aandacht: #24 365 dagen project.

Op dit moment ben ik bezig om een uitwisselingsgroepje voor moeders samen te stellen. Met aandacht voor de opvoeding. Niet alleen kijken naar je kind maar het ook zien. Echte aandacht hebben voor je kind. Alsof je elke morgen bij het ontwaken je kind weer voor het eerst mag ontmoeten! 

Een groepje van moeders, om uit te wisselen dus. Om te delen. De shit en ellende. De leuke en bijzondere momenten. Hoe je je staande houd tussen alle andere perfect uitziende moeders. Wat vooral niet perfect gaat. Waar je frustraties liggen. Waar je het anders wilt. En wat goed gaat. Vooral dat ja. Nou ja ik wil ook horen dat het bij jou niet altijd goed gaat. Dat jouw kind ook wel eens die uitbarsting heeft en niet meteen doet wat je al 3 keer lief hebt gevraagd, dat je het niet altijd op een lieve manier meer kunt zeggen. 

Dat je die moeilijke gesprekken hebt met je kind. Dat je huis er niet altijd spik en span uitziet. Dat je gewoon al 2 maanden geen sex meer hebt gehad. Dat je ontzettend van je kids houd. Dat je een goede manier hebt gevonden voor omgaan met je kids. Dat je een balans hebt weten te vinden tussen zorgen voor je kinderen, maar ook voor jezelf en je partner. Straffen en belonen. Dat je nog tijd hebt voor je vriendinnen. Luizenmoeder bent en helpt bij handvaardigheid. Dat je tijd hebt om te kletsen, in een groepje met andere gezellige moeders, met wat thee en een koekjes. Hoge hakken, melk en pap en zo. 

Dat idee. Delen, uitwisselen. Hoe je met de kracht van aandacht anders de wereld van je kind in mag kijken. Dat je de wereld anders kunt zien als ouder. Dat je een verbinding aan mag gaan en mag leren van elkaar.

Ik heb er al zin in. Notitieblok in de aanslag voor alle tips en trics! 

                                                                                             Mama's met aandacht!

Verbinding

#23 van het 365 dagen project.

Ik ben mijn 365 dagen project gestart met het idee om elke dag een woord te noteren, of spreuk etc. wat iets zegt over de dag, wat me is bijgebleven. Ook zou ik proberen om daar elke dag een blog bij te schrijven. Dat blog schrijven valt nog niet mee. Het kost me elke keer toch wel meer tijd om te gaan zitten (op het wat latere tijdstip) en nu de 23ste keer moet ik duidelijk met andere gedachten aan de slag en met andere weer niet, om de blog geschreven te krijgen.

Ik noteer vandaag het woord verbinding. Gisteren had ik het er al over met iemand. Je bent op je eigen reis en uiteindelijk bewandel je het pad alleen. Maar hoe fijn is het dan ook om uit te kunnen wisselen met iemand. Hoe je je voelt. Wat je denkt. Waar je mee zit. Je voelt elkaar. Je wisselt energie uit. Je mag een verbinding voelen. 

Vandaag ben ik mij erg bewust van het feit dat die verbinding er niet alleen is met jezelf, hart - hoofd -handen, en met andere personen, maar ook met de natuur. Ik wandelde vandaag met aandacht een stuk door het park dichtbij mijn huis.Ik voel me in verbinding met alles om me heen. Ik haal diep adem en weet....

Samen staan we sterk.