Onze ogen - waar we aandacht voor hebben - zijn de spiegel van de werkelijkheid. Maar is wat we zien nog wel helder of is het zicht wat troebel door de dingen die je hebt meegemaakt? Kijk en kijk nog eens opnieuw. Zie, herzie. Zonder verwachting, zonder oordeel. Hoe mag je het nu zien en ontvangen?
Het heeft ook effect op hoe jij jezelf mag bekijken in de spiegel en hoe jij in anderen een spiegel mag zien. Kun je het helder beoordelen? Kun jij lief voor jezelf zijn, je in de spiegel aankijken en jezelf ook echt zien? Zonder weer dat oordeel en die verwachtingen. Die eisen die je jezelf oplegt. Lief zijn voor jezelf mag. Kijk ook in de spiegel van een ander. Wat krijg je terug? Wat zegt jou dat? Observeer van een afstandje en kijk wat het bij je doet. Ervaar eerst voordat je reageert.
Zo raak ik vandaag in gesprek met een moeder van school en ben ik me er nog meer van bewust hoe zeer we reageren op de buitenkant en ons zicht erg vertroebelt is geraakt door allerlei factoren van buitenaf waar we aan moeten voldoen. Er is geen tijd meer om echt te investeren in iemands binnenkant. Aan de buitenkant moet alles kloppen. Als we maar precies reageren zoals er van ons verwacht wordt. Kloppend met het plaatje in ons hoofd. Kloppend met het beeld wat geaccepteerd wordt door de maatschappij. Hoe jammer is het dat we al die bijzondere talenten over het hoofd zien. De talenten die, meer benut, en meer de ruimte zouden krijgen, onze wereld een stuk mooier zouden maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten