De monsters onder mijn bed.....

Het zijn de donkere dagen voor kerst. En dit jaar is dat ook letterlijk zo. Geen witte pak sneeuw die nog tot laat in de avond je pad verlicht. De maan is, zo lijkt het althans, in minder volle glorie aanwezig dan anders deze tijd van het jaar.

Het is een jaar waarin er in het nieuws, niet minder dan anders,  ontzettend verschrikkelijke gebeurtenissen voorbij kwamen. Zo weinig als ik het nieuws kijk, omdat me dat letterlijk ziek maakt, zo veel zal ik er hier dus ook over melden. Maar dat het me meer raakt dan ooit.....

Het is de tijd van het jaar waar we overal lezen dat iedereen nu terugkijkt op het jaar wat achter ze
ligt. De stilte opzoekt. Naar binnen kijkt. Het lijkt op een wedstrijd wie het hardst kan schreeuwen hoe goed het jaar wel niet is geweest, of hoe sterk ze eruit zijn gekomen. Wat het ze allemaal wel niet heeft gebracht. En wat ze voor fantastische plannen hebben in het nieuwe jaar.

Het proces van naar binnen kijken is nooit opgehouden, in het bijzonder de laatste 7 jaren na mijn burn out. Veel is anders. Aandacht maakt gemakkelijker, maakt vrijer. Het heeft me veel gebracht. Dingen werden gemakkelijker. Maar na 7 jaren ben ik nog niet tot de kern kunnen komen, of in iedergeval wat ik denk dat de kern is, heb ik niet kunnen bevrijden. Los ben ik nog niet. Los van het controlemonster wat nog diep onder de dikke modderlaag, zich met sterke klauwen vasthoudend weet schuil te houden. Ik heb het nog niet kunnen overmeesteren.

De weinige momenten waarop ik het nu mag ervaren, werkelijk in het nu ben, is van omvang zoveel groter dan ik me had voor kunnen stellen dat het te overweldigend is.
Het gevoel tijdens die kleine momenten van zoveel veel, laat zich niet omschrijven met woorden. Ik wil het nog steeds allemaal proberen te begrijpen. Met denken weer te kunnen beredeneren. Kleiner maken? Kleiner maken omdat dit nog steeds een stapje te ver is in de richting van wat ik nu de weg naar vrijheid noem. Te groot om te kunnen bevatten.

Mijn hoofd neemt het weer over of is het toch mijn hart en kunnen die twee wel zonder elkaar? Zit er niet in mijn hoofd ook nog ergens een kloppend hart en hoe noemen we dat dan?  Ergens heb ik het besluit genomen om er niet tegen te vechten als dit gebeurt maar de strijd gaat door en overvalt me soms. Vrijheid en controle zijn verwikkeld in een haast non-stop te noemen wedstrijd in mijn hoofd. Een wedstrijd van wie de beste, snelste, mooiste, grootste, krachtigste.....De uiteindelijke overwinaar. Wie?

Het is zeker zo dat ik het knap lastig vind om er mee te moeten dealen..Op die momenten dat het ontzettend heftig is. Maar het zijn maar gedachten. En ik schreeuw het ook uit. Om het hardst. Dat het mooie van dit alles is dat het slechts gedachten zijn. Dat ze ook weer voorbij gaan. Het van tijdelijke aard is. Dat ik geloof dat mijn hart niet zonder mijn hoofd kan en mijn hoofd niet zonder mijn hart. Dat er helemaal geen strijd geleverd hoeft te worden. Het zijn maar gedachten. Gedachten. Niet de werkelijkheid. De monsters onder mijn bed.


To be continued.....