Modderworstelen!

Als ik er geen aandacht meer aan geef. Het geen naam geef, niet benoem. Gaat het dan over, voorbij?
Is het er dan niet meer?

De weg door de dikke modderlaag is op zijn zachtst gezegd geen toeristische route. Niet bepaald van tevoren uit te stippelen. En misschien maar goed ook. Het niet weten is hierin een trouwe metgezel. De onzekere factor; de enige zekere factor in het geheel. Maar het is lastig. Het modderworstelen maakt spieren zwakker. Vechten is het al lang niet meer, maar de vermoeidheid is van tijd tot tijd duidelijk voelbaar.


Ook al is het dan niet de toeristische route, ik ontmoet de mooiste mensen. Mag ze verwelkomen en omarmen. Voorbij die modder maak ik een boel geweldige dingen mee en open ik de tot dan toe nog verborgen schatten die mij, het mooie wat de wereld heeft te bieden, laat zien en voelen.

Ik geef er aandacht aan. Noem het en benoem het. Wil het ervaren en meemaken.
Het gaat allemaal precies zoals het gaan moet. Op tijd en volgens plan.
Het is het worstelen meer dan waard. Dat is 1 ding wat zeker is.