Voorbij het donker.

Het zijn de dagen, uren, momenten waarin het goed gaat dat je je op je best voelt.
Vanzelfsprekend zal je denken. Maar het zijn juist de momenten van verdriet,
pijn en donker die je een andere kant laten zien. Die je de mogelijkheden hebben
geboden in het verleden en je nu en in de toekomst de mogelijkheden bieden om
los te komen van gedachten die je niet verder helpen; het moet donker zijn voordat
je het licht kan waarderen voor wat het is. Voorbij de angst liggen namelijk de kansen.

De dingen gaan als vanzelf en je mag de strijdbijl rustig in de buidel aan de
broekriem laten rusten. Maar die strijdbijl zit daar niet voor niets.
Het probleem is dat je denkt die strijdbijl nodig te hebben. Om de strijd aan te kunnen gaan
voor wanneer het niet goed gaat. Want het moet goed gaan. Want alleen als het goed gaat voel jij je goed!

En er zijn mindere tijden. Dat de strijdbijl tevoorschijn komt. Moet komen.  Het hoofd gaat protesteren omdat het vast wil houden aan het goed voelen. Omdat het gehecht is aan het fijne
gevoel. Vechtend tegen alles wat dan is. Het niet kunnen en willen vastpakken, doorstaan, vasthouden, doorleven.  Wetende dat daarachter de kansen liggen om te groeien, kansen te pakken, het donker te overstijgen... Maar toch denken er tegen te moeten vechten om het te kunnen overleven. Er geen andere manier is dan dat. Vechten moet je.

Het mooie, maar ook gelijk het moeilijke, is dat we geen tegenstander hebben waar we tegen moeten vechten. De enige tegenstander zijn we zelf.  Het is als in het liedje 'Mooi' van Marco Borsato;
 'want binnenin jezelf is waar het eindigt en begint' en andersom want binnenin jezelf is waar het begint en eindigt.  De strijd voer je met niemand anders dan daar waar het begin en eindigt.
In het diepste van jezelf.

Zolang de momenten elkaar opvolgen krijg je elke keer weer opnieuw de kans om je gedachten te laten zijn voor wat het is en je de strijdbijl opnieuw terug of mag laten rusten in de broekriem. Totdat je op een dag de strijdbijl mag begraven...

Voorbij het donker...

Licht.

Iets met vogels en lantaarnpalen; een verhaaltje zonder plaatjes.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog net het zwart, het glimmende chroom, een vlaggetje met kruis voorop. Een stoet van auto's trekt zich aan mijn raam voorbij.
Ik tel 18 auto's. Dat is vast je familie. Je vrienden, je dierbaren. Vage kennissen die ook een kaart in de bus zagen vallen...de onbekende nieuwsgierige. In sommige maar 2, in weer een andere wel 5. Een volgepakte auto. Zijn ze verdrietig of blij, opgelucht dat het er bijna opzit? Voor een paar van hen een herinnering aan wellicht het 1e carpoolmomentje.

Ze komen uit de kerk hier om de hoek. Ook de begraafplaats ligt een paar honderd meter verderop. Ik kom er vaak langs als ik een wandelingetje maak, de rust even opzoek. Het is er erg rustig. De vogels, nergens anders mee bezig dan hun lied en het eten voor die dag, zitten als ik langs kom altijd op de lantaarnpaal en ik vraag me af waarom. Zijn de bomen niet meer goed genoeg? Is een lantaarnpaal the next best thing?

Maar jij bent nu op weg naar je laatste bestemming. En ik kan niet anders dan afvragen of je het leuk hebt gehad? Hoe was het leven? Heb je de dingen gedaan die je wilde? Ben je een beetje lief voor anderen geweest? Maar ook ben je lief voor jezelf geweest? Hoe was je jeugd? Ben je gevallen en weer opgestaan? Heb je genoten van de kleine dingen? Zijn je dromen uitgekomen? Heb je vrijheid mogen ervaren? Bovenal, heb je lief gehad?

Ik vang een glimps op van mijzelf in de spiegel. De dag voor gisteren mocht ik 36 kaarsjes uitblazen. Mijn oma die dag ervoor 85 en ik hoop maar zo dat ik die leeftijd mag halen. Maar mocht het nu onverhoopt tot een abrupt einde komen......

Ik heb het niet leuk maar geweldig gehad. In stevige, niet altijd even mooie kinderschoenen, de eerste voorzichtige stappen mogen zetten. In mijn tienerjaren de liefde van mijn leven tegen het lijf gelopen en nog steeds elke dag dankbaar voor de liefde die ik mag ontvangen. Dankbaar ook weer omdat wij samen de de liefde aan de aarde terug hebben mogen geven. Ik ben door diepe donkere dalen gegaan maar eruit geklommen en mocht tot mooie hoge hoogtes uitstijgen. Ik heb dingen gedaan die ik niet voor mogelijk hield.  Alleen, maar ook vaak samen met anderen die het licht voorhielden toen ik het zelf nog niet wist te vinden. Ik heb het geluk gehad de kleine dingen te zien, mijn ogen te hebben mogen openen voor de schoonheid van alles en iedereen om mij heen. Maar bovenal heb ik mezelf liefgehad.

En ik geloof...ik voel...

Voor jou, voor mij.

Dit is geen einde, dit is pas het begin.

Krijsend en gillend op de grond!

We zijn met z'n allen toch maar mooi een positief volkje.

We begeven ons in een tijd waarin we massaal onze gemaakte fouten accepteren. Dat we ze, eenmaal gemaakt, simpelweg niet meer kunnen veranderen en denken het om naar iets positiefs; LEERMOMENT!

Na het vallen staan we binnen no-time weer op! (We gaan zeker niet krijsend en gillend met de vuisten op de grond liggen wachten totdat iemand anders ons opraapt). Zonder vallen kun je nu eenmaal niet leren om weer op te staan. Dit kun jij helemaal zelf!

We leven ons leven volgens de mooiste quotes, posten berichten van vervelende situaties die we dan ook weer buitengewoon positief bekijken en we reageren op berichten van anderen altijd met de mooiste wensen.

We zijn met z'n allen toch maar mooi een postief volkje.

Ach man wat een klets.

Fouten maken kan behoorlijk vervelend en frustrerend zijn. Als ik val....Dan wil ik ook wel eens gewoon lekker blijven liggen. Gewoon omdat ik geen zin heb om op te staan. Omdat ik gewoon gruwelijk wil balen van het feit dat ik ben gevallen. Omdat het misschien voor de zoveelste keer was dat ik deze 'les' om de oren kreeg en het klaarblijkelijk nog niet gesnapt heb hoe met deze situatie om te gaan. Omdat ik moe ben van het meteen opstaan. Omdat het mij niet vooruit helpt om meteen op te staan en voorbij te gaan aan de emoties die het vallen mij laat voelen.

Verder dan het lezen en posten van een quote aan de muur , mooi opgehangen aan/op/in een showrek komen we niet. De quote begrijpen, naar handelen, is een ander ding.

De berichten op social media, blegh. Nep, nepper, nepst. Misschien moet ik een tegenbeweging starten. Alleen nog maar het echte verhaal bij de afbeelding posten en wat er aan vooraf ging aan het mooie plaatje. De 50+ foto's die de selectie niet haalde.
Het kleine ruzietje vooraf, toch niet het juiste achtergrondje; nog even wat verzetten....



"Wie is er nu zelf lekker negatief!" hoor ik je denken. En ach...misschien heb je daar ook gelijk in.

Wat ik bedoel te zeggen: "..... Doe niet altijd zo positief."
Zeg het gewoon als het even niet lekker gaat. Blijf gewoon even liggen als je bent gevallen en voel wat het met je doet. Ervaar het, doorleef het. Voel die pijn, frustratie en angst. Dan pas kom je na het opstaan ook vooruit. Post eens wat niet goed ging. Shit happens. Bij niemand gaat alles goed.

Je hoeft niet altijd negatief te reageren op een situatie maar je mag best wel eens zeggen dat je het enorm kut vindt. Mensen ik kan je vertellen: "Dat lucht op!"

Modderworstelen!

Als ik er geen aandacht meer aan geef. Het geen naam geef, niet benoem. Gaat het dan over, voorbij?
Is het er dan niet meer?

De weg door de dikke modderlaag is op zijn zachtst gezegd geen toeristische route. Niet bepaald van tevoren uit te stippelen. En misschien maar goed ook. Het niet weten is hierin een trouwe metgezel. De onzekere factor; de enige zekere factor in het geheel. Maar het is lastig. Het modderworstelen maakt spieren zwakker. Vechten is het al lang niet meer, maar de vermoeidheid is van tijd tot tijd duidelijk voelbaar.


Ook al is het dan niet de toeristische route, ik ontmoet de mooiste mensen. Mag ze verwelkomen en omarmen. Voorbij die modder maak ik een boel geweldige dingen mee en open ik de tot dan toe nog verborgen schatten die mij, het mooie wat de wereld heeft te bieden, laat zien en voelen.

Ik geef er aandacht aan. Noem het en benoem het. Wil het ervaren en meemaken.
Het gaat allemaal precies zoals het gaan moet. Op tijd en volgens plan.
Het is het worstelen meer dan waard. Dat is 1 ding wat zeker is.

Los van alles

In alles wat ik om mij heen zie, herken ik mezelf.
Verbonden met alles en iedereen om mij heen.

In de weerspiegeling van de bomen op het asfalt
als het weer eens heeft geregend.
In de buurvrouw tijdens het boodschappen doen,
in de klanken van een tsjilpende vogel onderweg
naar haar pasgeboren nest. In de wensen van over
de grens. Jouw pose voor de cameralens.

Verbonden met alles en iedereen om mij heen.
In de schaterlach van een kind in haar spel,
in de geuren van het pasgemaaide gras,
in de postbode bezig met zijn ronde,
in de zonnestralen op ons allemaal gericht.
Ik herken mezelf in de pennenstreken en de
lach op jouw gezicht.

Ik herken mezelf in de warmte van een omhelzing
en in de tranen van ontroering,
verbonden met alles en iedereen om mij heen.

Maar nu zou ik voor heel eventjes willen wegkruipen.
Wegkruipen op een veilig plekje waar niemand bij kan.

Los van alles,
want die
verbondenheid
ben ik voor even
kwijt.

Eventjes lijken we andere mensen!

Ik spreek met een vriendin af om wat te gaan drinken

om het nieuwe jaar te vieren, elkaar even vast te pakken, 

om het niet zomaar voorbij te laten gaan als met iets 

eenvoudigs en onpersoonlijks als de beste wensen wensen

via social media.

We laten weer een heel jaar achter ons met knallen die oorverdovend

en een beetje bangmakend ook. Die laatste dag van het jaar lijkt anders, voelt anders. 

Iedereen is op zijn tip top best gekleed, met een smile van hier tot Tokyo. 

We zoeken elkaar allemaal op. Gezellig bij elkaar komt het jaar in vogelvlucht voorbij.

Hebben we tijd voor elkaar! 

Eventjes lijken we andere mensen. 

Om klokslag 12 uur proosten we met elkaar op een nieuw jaar. 

Wat komt in werkelijkheid is niets anders dan een nieuwe dag.

Hopelijk een heleboel dagen.

Beetje krom eigenlijk dat we 1 dag zo uitbundig vieren.

1 dag van de 365 dagen in het jaar.

Zouden we het dit jaar misschien met z'n allen om kunnen gooien. 

Dat we elke dag vieren en op 31 december doen 

wat we anders elke andere dag doen.

We vullen dan die ene dag met alleen maar mopperen en zeuren. 

We gebruiken die dag om iemand uit te lachen en te beoordelen 

op zijn of haar looks. We hebben overal een mening over en gooien hem

zonder na te denken of het kwetsend is ongefilterd het internet op. 

We hebben het alleen maar over hoe slecht we het hebben en roddelen over anderen.

Die ene dag gebruiken we om over van alles en nog wat te klagen, 

we gooien het er allemaal uit zonder te luisteren naar het verhaal van een ander. 

Laten we zo die ene dag van het jaar invullen.

Laten we dan de rest van het jaar gezellig bij elkaar komen en de dag doornemen, 

of gewoon even opbellen en vragen hoe het gaat, hoe de dag is geweest.

Dat we kijken voorbij wat we denken zien. Dat we geen oordeel klaar hebben. 

Dat we voorrang geven aan ons hart.

We er voor elkaar  zijn en een hand uitsteken om te helpen, 

we niet wachten tot aan het einde van het jaar. 

We staan stil bij het gevoel van een ander en denken na

wat de impact van onze woorden is. 

We luisteren naar elkaar en hebben aandacht voor elkaar. 

We ..............Ik kan zo nog wel even door gaan.
Oh hoe heerlijk zou dat zijn.

Elke dag als oudjaarsdag! Elke dag een feestje!

Zou het ons lukken? Denk jij dat het jou lukt?

Ach noem het naïef, ik noem het liefde.