Huis op stelten!

Ik krijg visite. Een vriendin komt gezellig kletsen. Mijn huis staat op zijn kop en ik wil toch wel dat het een beetje opgeruimd is. Toonbaar. Toch plof ik op de bank. Gewoon geen zin in. Ik vind het huishouden helemaal geen leuk iets. Ik verschuif mijn opruimplannen naar morgen. Ik laat de gordijnen gewoon dicht vandaag en zeg dat ik me niet lekker voel. Of ik zeg dat ik wel naar haar toe kom. Of.... Ik krijg ineens ontzettende trek in een zak chips.

Hoe doen andere vrouwen dat? Als je daar op visite komt, dat altijd hun hele huis van boven tot onder spik en span is. Ze werken, hebben hun hele agenda vol met afspraken én hebben dan nog genoeg tijd om het huis schoon te houden. De schoenen van de kinderen hebben hun vaste plek en de doorgang van de trap wordt niet geblokkeerd door jassen, tassen en spullen die naar boven moeten. Alles heeft een vaste plek. Hebben ze soms al het speelgoed van hun kinderen onder de mat geschoven net voordat ik kwam?

Voordat ik visite in mijn huis kan ontvangen moet ik nogal het een en ander doen. Staat er vaak nog vaat van de vorige dag. Heb ik nog een wasmand met was en het wasrek wat in de keuken staat te wachten tot er iets mee gebeurt. En nu ook nog de strijkplank. Ik ben trouwens een slechte strijker. Ik strijk eigenlijk bijna helemaal niks. Ik strijk ook pas als het kledingstuk er om vraagt, schreeuwt bijna. Alles gaat ongestreken de kast in en ik strijk pas als ik het wil aantrekken. Dat vind ik makkelijker zo.
De knutselspullen bedekken nog de tafel, tijdschrift ligt op de bank zoals ik het gisteravond heb achtergelaten en het speelgoed is niet netjes uit zichzelf de kasten, lades en manden ingekropen. Jammer.

Mijn vriendin komt over een uur en o jee mijn huis staat nog op stelten...ik moet nu snel aan de slag.
Even snel oma weet raad consulteren hoe ik de haren van mijn hond verwijderen kan van de bank, voordat vriendinlief helemaal onder zit.

Aaaaaahhh. Ik wil een poets!

Niet perfect! Gewoon vooral héél eerlijk!

Mijn blogs moeten korter; omdat ze te lang zijn. Dan haken mensen af. Het moet dus kort, spannend en interessant. Weg met die lange blogs. Ik begin gewoon opnieuw en ik ben er over uit wat en waarmee ik de blogs ga vullen.

Ik ga het over mij en mijn gezin hebben. Een onuitputtelijke bron van informatie.

Gewoon vooral héél eerlijk. Het is namelijk niet altijd koek en ei.

Wij zijn een heel gewoon gezin. Wij doen dingen die andere gezinnen ook doen (reageer aub op mijn blogs als het er bij jullie anders of hetzelfde aan toe gaat). Ik geef je een kijkje in ons leven. Maar niet;  de-hier-gaat-alles-goed blogs. Nee! Gewoon vooral héél eerlijk. Het is namelijk niet altijd koek en ei. Niet alles leuk en even prachtig.

Soms is alles gewoon heel erg !grrr_#$!bah!bleh! Gewoon ontzetted !grrr_#$!bah!bleh!. *Oke duidelijk punt gemaakt ophouden nou*

Een kijkje in het leven van een moeder die het niet (meer) perfect wil hebben maar toch best wel een soort van goed en gezellig. Met een geweldige, nog steeds aantrekkelijke, maar soms (lees vaak) niet begripvolle partner. Met niet altijd even goed luisterende, bloed onder nagels vandaan halende, te gekke lieve schatten van kinderen. Waar het huis niet altijd netjes is. De bedden niet altijd opgemaakt. De was wel gewassen maar de weg naar de kast niet vind huis.

Dus kom nog een gezellig langs voor mijn korte (dat beloof ik) berichten over wat we meemaken.

Dan mag je nu afhaken! 

Veerkracht!

Triple P: Positief Pedagogisch Programma.

Bij het horen van de woorden pedagogisch en programma krommen mijn tenen. Maar aangekomen op tijdstip van aanvang lezing besluit ik mijn vooroordelen, tesamen met mijn jas, op te hangen aan de kapstok. Een handjevol ouders,van vooral kindjes onder de 4 jaar oud, zijn samen gekomen om te luisteren wat de voordelen kunnen zijn van positief opvoeden. Geen grote opkomst als je het mij vraagt maar wel ouders die terugkomen na het bijwonen van eerdere lezingen over Triple P. Zou dat iets zeggen over wat de avond eventueel kan bieden?

De lezing gaat over het opvoeden van veerkrachtige kinderen. Bij Triple P omschrijven ze dat als: 'Emotionele veerkracht is het vermogen van een persoon om uiteenlopende gevoelens en gevoelens van stress te kunnen hanteren en zichzelf staande te kunnen houden bij ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Veerkracht betekent het onderkennen, begrijpen en accepteren van eigen gevoelens en die vervolgens kunnen uiten op een manier die niet schadelijk is voor anderen.'

Maar hoe doe je dat dan? Ik zal een voorbeeld geven hoe de presentator (moeder van 3 wat oudere kinderen ergens in de 20 als ik het goed onthouden heb, jeugdverpleegkundige) antwoord gaf volgens de principes van Triple P, op de vraag van een ouder als haar kind van 8 een grote mond had tijdens de sportles en op de gang zetten echt geen zin heeft. 'Dan moet je haar op dat moment 'pakken' (zo zei ze het echt) met iets wat ze niet leuk vind.'

Gelijk afstraffen dat ongewenst gedrag. Want je kind mag zich zo absoluut niet gedragen. Als je het mij vraagt absoluut niet de manier. Ik dacht dat het de bedoeling was dat we het kind in zijn gevoel moeten erkennen. Daarna benoemen wat je ziet wat er aan de hand is (ja er zitten ook echt goede dingen aan het Triple P programma)! Er is steeds meer bekend door onderzoeken dat het straffen, gewoonweg negeren en ook belonen niet het gewenste effect heeft. Maar dan 'terugpakken' lijkt me dan niet gewenst gedrag van de ouder. Dat moet je dan ook gelijk de kop in drukken.  Een collega presentator, ook jeugdverpleegkundige, kwam met een tegenoffensief en stelde dat het misschien beter was om dan weg te lopen. Ik laat het aan jou over om hier zelf je mening over te vormen.

 "

Dan moet je haar op dat moment 'pakken' (zo zei ze het echt) met iets wat ze niet leuk vind.

Wat belangrijk is en wat het Triple P programma naar mijn mening wel goed doet en wat je ook kunt lezen in hun folder is dat je kind baat heeft bij positief stimuleren, zelf met oplossingen laat komen, je kind de ruimte geven in zijn gevoel en dat we zeker moeten praten over elk gevoel wat zich kan voordoen. En dat we ze vooral ook ons gevoel moeten laten zien en dat ook benoemen.
Maar daar stopt het ook mee als ze helaas reageren op het volgende probleem van een ouder in de zaal. Als ons kind een woedeaanval heeft bijvoorbeeld midden in de supermarkt of tijdens een wandeling in het park moeten we volgens de presentator en dus volgens de principes van Triple P, je kind op dat moment aanspreken op het gedrag en als dat niet het gewenste resultaat heeft zeg je dat je er thuis nog op terugkomt.
Dus dan komen we er op terug...Dan kom we er op terug!!!! Ik kan me voorstellen dat dat met een ouder kind prima kan. Maar de leeftijd 2- is-nee en 3- ik-kan-alles-maken, kunnen we ons misschien nog allemaal herinneren.
Als je kind in de supermarkt bijvoorbeeld die woedeaanval krijgt vinden we het kind zeuren, lastig. 'We hadden nog wel zo goed afgesproken wat de verwachtingen waren' en 'Het komt mij niet zo goed uit', is wat een ouder zei. Nou daar komen we dan thuis wel even op terug. Ik ben benieuwd welke peuter zich dan ineens keurig gaat gedragen. Wat denk jij?

We zijn geneigd als ouder om bijna altijd als zo'n situatie als een woedeaanval zich voordoet, vanuit ons eigen gevoel te reageren. Wij ervaren dat gedrag als ontzettend vervelend en het moet zo snel mogelijk weg. En wat ik dan mis bij Triple P is dat ze dan zeggen: 'Pak dan gewoon even je momentje. Haal adem! En ga het gewoon aan samen met je kind.'  Neem even de tijd, geloof me je krijgt er tijd voor in de plaats terug als je kind gehoord wordt. Benoem wat je ziet en erken het kind in zijn gevoel. Even met aandacht bij je kind zijn gevoel. Als we bezig zijn enkel en alleen om het gedrag van dat moment weg te willen hebben maar niet het kind erkent in zijn gevoel (om wat voor reden dan ook), zal het gedrag van dat moment waarschijnlijk alleen nog maar erger worden. Voor jouw kind is er op dat moment echt een gegronde reden om zich op die manier te gedragen. En je hebt geen boos kind. Je hebt een lief kind wat even boos doet op dat moment.

Triple P, nee en ja. Op veel punten die Triple P benoemt zijn, bewezen door vele onderzoeken, allang achterhaalt. Maar om positief af te sluiten zijn er er ook veel punten te benoemen die waardevol zijn bij de opvoeding;  tijd en aandacht hebben voor je kind bijvoorbeeld.  Pik er uit wat voor jou een bijdrage kan leveren bij de opvoeding van je kind dan kan Triple P nog best iets toevoegen. 

Sneeuwschilderen!

We mogen weer heerlijk genieten van een wit laagje sneeuw. Op sommige plaatsen in Nederland wat meer dan op andere plekken maar dat mag de pret niet drukken. Voor deze 'fun with kids' tip kun je met een klein laagje sneeuw al aan de slag. Papa's en mama's, wanneer hebben jullie voor het laatst geschilderd in de sneeuw? Snowboots aan en huppakee, doe lekker mee!

Sneeuwschilderen!

Wat heb je nodig:  voedselkleurstof

plantenspuit / oude plakkaatverfflessen  (action)

water en natuurlijk sneeuw\

Zo kun je van start: Je mengt de kleurstof met het water in de plantenspuit en je bent good to go! Zo kun je ook de kleurstoffen mengen met elkaar om zoveel kleuren te maken als je wil. Zo simpel is het.

Veel plezier met het maken van de sneeuwtekeningen.

bron: pinterest

Have fun with Kids!

Positief opvoeden tip bij het sneeuwschilderen:

Na het schilderen van de natuurlijk geweldig mooie sneeuwtekening(en) moet je natuurlijk je kinds creatie bewonderen. We reageren dan al snel vanuit onze automatische piloot. Het lijkt dan misschien een beetje op dit. 'Wauw wat mooi wat ben ik trots op jou. Dat heb je prachtig gedaan!' Prima reactie, niks mis mee. Maar je kunt het ook op een andere manier benaderen zodat het kind zichzelf zal complimenteren. 

Bekijk het resultaat met aandacht! Daarna zou je bijvoorbeeld op deze manier kunnen reageren;'Ik zie prachtige kleuren, ik hou ook heel erg van blauw. Leuk ook dat huisje met die scheve schoorsteen (benoem wat je ziet).' Benieuwd wat voor reactie je terugkrijgt? Probeer het eens.

Wat het doel is van deze aanpak is het niet laten afhangen van jouw 'beoordeling' wat je kind van zijn tekening vindt. Je bent als ouder sowieso trots! Je kind zal zichzelf complimenteren en blij zijn of trots om wat hij/zij zelf van zijn creatie vindt. Deze aanpak moet natuurlijk wel bij je kind passen. Een kind wat weinig zelfvertrouwen heeft en onzeker is zal zich waarschijnlijk niet zo snel zelf complimenteren. Maar geef het een kans en kijk hoe het werkt voor jouw kind. 



Gillende keukenmeid. Maak(t) het (wat) uit!?

Een ochtend zoals alle ochtenden. Nou ja het komt niet zo vaak meer voor de laatste tijd maar vandaag was een mindere ochtend. Alle voorbereidingen getroffen om het zo goed mogelijk te laten verlopen maar helaas dachten broer en zus er anders over. Ik heb even mijn momentje boven als broer en zus andere plannen hebben en het ijzige gegil van zuslief waarschijnlijk tot aan het einde van de straat te horen is.

Ik stap onder de douche. Pak gewoon even wat tijd voor mezelf. Ik gun mezelf die aandacht. Ik voel de druppels op mijn schouders en word blij van de warmte bij mijn voeten staand in een klein laagje warm water. Ik smeer mezelf in met mijn all time favourite bodylotion van de Body shop ooit cadeau gekregen van een vriendin. Ex vriendin inmiddels. Soms moet je afscheid nemen van iemand. Of zij van jou.

Dan moet ik denken aan de aflevering van Koffietijd van afgelopen vrijdag op internationale vrouwendag. Daar hoorde ik Annemarie Postma het nog zeggen dat je het soms gewoon moet uitmaken met je vrienden die niet meer gezond meegroeien. Je wint er immers niks mee door jezelf te verliezen. Vaak zijn er vrouwen die in een relatie blijven waarin ze maar amper de helft van zichzelf zijn om zich heel te kunnen voelen met die ander.  En ze heeft gelijk. Jij bent niet meer dezelfde persoon en zoals ze het zo mooi verwoord dat is dan een vriendschap uit de oude tijd. Zeg het ze, schrijf een brief. Maak het uit!

Je kunt zeggen dat het niet gemakkelijk is om in een relatie, vriendschappelijk danwel met een partner, authenthiek te blijven aan jezelf. Maar de kern van het verhaal is eigenlijk heel simpel. Dicht bij jezelf blijven doe je gewoon door te luisten naar jezelf en doen wat goed voor jou is. Zonder oordeel, mild zijn voor jezelf. Handel niet vanuit verwachtingen van een ander hoe jij je moet voelen of moet reageren. En op die ochtend onder de douche was ik de nieuw verworven stress door zuslief haar gegil en broerlief zijn geplaag (gokje) van me af en start de dag zonder zorgen.

Om geen kastanjes op het vuur te gooien, pak ik even een momentje voordat ik vanuit de automatische piloot reageer en zeg ik tegen broer en zus dat ik het fijn zou vinden als ze de volgende keer zouden kunnen spelen zonder te gillen en complimenteer ze met het feit dat ze zichzelf hebben aangekleed.
Broer en zus kijken elkaar aan, knikken bevestigend op het spelen zonder gillen en lachen, na het in hun zak steken van het compliment. Uiteindelijk toch best een goede ochtend als je het mij vraagt.

Jassen aan, sjaal om en op naar school!

Klik hieronder als je het stukje van Annemarie Postma wil terugkijken het item begint op: 9.24 tot: 15.33

http://www.koffietijd.nl/video/vrijdag-8-maart

100 ballen in de lucht!

Nu: ongeveer 1 jaar nadat mijn zoektocht begon;

Voor een eerste blog is het wel even de toon zetten. Mensen moeten je toch willen volgen. Dat is de bedoeling. Wat en wie wil ik bereiken met mijn blog? Ik wil helemaal niets bereiken, zonder verwachtingen ga ik dit nieuwe avontuur aan. Maar waarom doe ik het dan? Misschien wil ik met mensen delen wat ik heb geleerd na mijn zoektocht zonder verdere eisen of wensen. Dromen heb ik wel... ja dat wel. Misschien wil ik het graag opschrijven. Nu is alles wat ik heb en voor nu is dit gewoon wat ik voel wat ik wil doen. En dat voelt goed. Voor nu dan.

 Mijn zoektocht naar mezelf en naar de moeder waarvan ik wist verscholen ergens diep van binnen was niet even iets wat ik erbij deed. Mezelf was ik al een tijdje niet meer, zorgde niet goed voor mezelf. Wilde de perfecte moeder zijn en was dat daardoor helemaal niet. Stel je eens voor dat je niet 5 maar 100 ballen tegelijk in de lucht wil houden. Dat kan niemand maar ik deed mijn best en het ging aardig (althans dat dacht ik toen). Tot op de dag dat ik mijn eerste balletje liet vallen en niet lang daarna nog een balletje en nog een balletje. Wat me dusdanig uit mijn balans bracht en ik totaal de persoon kwijt was die ik dacht te zijn. Ik liet het komen tot op het moment dat ik met moeite nog maar 1 of 2 balletjes in de lucht kon houden. Mijn breekmoment was daar. Dit kon zo niet langer.

Ik moest op zoek naar mezelf. Naar de persoon wie ik was voordat ik mij aanpaste binnen alle rollen die ik tot in de perfectie moest vervullen. De verwachtingen (vooral ook van anderen) die dat met zich meebracht. Met behulp van Mindfulness, voor mij met de kracht van aandacht, heb ik mezelf weer gevonden en herontdekt.

Mijn blogs zullen vooral gevuld worden  met gewoon de dagelijkse dingen die ik tegenkom in mijn leven als vrouw, partner van een geweldige lieve man en vader en moeder van 2 héél bijzondere kinderen. Alles wat heel veel of misschien maar een klein beetje aandacht verdient. Hoe ik de momenten die ik heb, die we hebben, met liefdevolle aandacht aanga. Ze zullen in het teken staan van positief opvoeden, het luie ouderschap en het geluk niet zoeken maar zien in de bijzonder dingen om je heen. Dan vind je de kracht van aandacht.

Ik zou het leuk vinden als je na het lezen van mijn blog een bericht achter laat. Ben ook erg benieuwd naar jouw mening.

Je kunt mij ook volgen via www.facebook.com/metaandacht of via twitter @metaandacht

Hartelijke groeten, Monique