En dan ben ik weer druk bezig om alles in mijn huis opnieuw een kleine metamorfose te geven en ben al weer op weg naar de winkel om andere spulletjes te halen om het gezellig(er) te maken!
Ik sta even stil. Trap op de rem. Ik herken een oud patroon.
Ik kan me nog de tijd herinneren dat ik altijd bezig was om het mooier, beter, meer, anders, fijner, gelukkiger te hebben of te krijgen. Het kopen van spullen voor mijn huis is maar een klein simpel voorbeeld.
Ik keek niet om me heen naar alles wat ik nu had. Alles wat bijvoorbeeld de natuur mij zo maar in mijn schoot worp. Ik zag het niet. Datgene wat nu al mooi, fijn en goed was. Ik zocht het geluk in al het andere wat ik (nog) niet had, in materiele zaken, buiten mezelf. (Toen dacht ik nog dat ik daar gelukkig(er) van zou worden). Gelukkig werd ik niet, eerder verdrietiger.

Het waren mijn gedachten die bepaalde dat ik niet kon genieten van de dingen die ik al had en was ik altijd bezig met hoe kan dit beter, gezelliger, mooier, fijner, leuker. Dus gelukkiger??
Ik ging op zoek. Op zoek naar beter, mooier en leuker. Zo ging ik voorbij aan alles wat al goed was.
Na de rem, nu weer voorzichtig een voet op het gaspedaal. Ik kijk naar wat ik heb, verzameld door de jaren heen, en vind zowaar achterin de kast een schatje van een knutselkat van mijn zoon. Had ik het eerder misschien niet de aandacht geschonken die het verdiende, merk ik bij het weerzien een glimlach op mijn gezicht. Mijn ogen zijn geopend voor de schoonheid van alles om mij heen. Ik ben me er van bewust dat naast het kijken ik het ook echt zie. Ik heb al genoeg spullen om het gezellig te maken. Ik hoef niets te veranderen. Kijkend naar dat knutselkatje zie ik dat het perfect is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten