Wie is verantwoordelijk?

Wie mag ik erop aanspreken? Vadertje tijd of Moeder Natuur misschien?

Het is half 1 en ik wil slapen maar het is de onophoudelijke aanwas van ideetjes, quotes en inspirerende teksten die me uit mijn slaap houdt. Inspiratie lijkt de gedachtenfabriek met twee vingers in de neus te bereiken en er rolt dan ook zonder enige moeite, een heleboel van-alles-wat-ik-net -hierboven-noemde, de lopende band af.

Het toetsenbord van mijn computer maakt dus overuren vandaag laat dat duidelijk zijn. De hele dag ben ik in een bepaalde modus waarbij ik mijn toetsaanslag van 120 per minuut met gemak haal en zelfs ver overstijg.

Hoe zit dat toch met inspiratie dat zomaar aan komt waaien?
Waar komt het vandaan? Zeker in deze hoeveelheid?

Direct bedenk ik me dat ik van het voelen (wat ik de hele dag dus al doe) nu langzaam naar boven ga en mijn hoofd het overneemt.

Het is mijn hoofd dat natuurlijk een antwoord wil hebben op deze vragen. Omdat het wil weten hoe het komt dat vandaag zoveel inspiratie mijn kant op komt. Om het dan daarna op een bepaalde manier vast te kunnen houden. Om altijd en overal toe te kunnen passen of zelfs waar en wanneer ik dat wil op zou kunnen roepen.

Hoe productief zou je wel niet kunnen zijn?!

Maar langzaam, zonder al te veel protest van het hoofd, krijgt het voelen weer wat meer ruimte. Want dat is toch ook het antwoord wat ik zonet al zelf gaf?!

Niet te veel denken.
Voel maar.
Dan zit het met die inspiratie wel goed.

Compleet uitgestippeld

Je hebt plannen, dromen, doelen...
En ondertussen heeft het leven een heel ander plan.
Maar misschien is dat juist de voorbereiding die je nodig hebt om uit
te komen daar waar je moet zijn.

Hou vast aan je plannen, dromen en doelen.
Maar verlies het leven niet uit het oog.
Want je weet... dat gaat ondertussen gewoon door en heeft van alles voor je in petto.

Misschien zelfs zo anders, dat de plannen, dromen en doelen die je nu najaagt
dat het je op andere gedachten brengt. Dat je een nieuw plan trekt. Andere doelen stelt en nieuwe dromen najaagt.

Ik wil maar zo zeggen staar je niet blind om datgene wat je denkt dat voor jou de uitgestippelde route is die je moet bewandelen. Elke ervaring, elke gebeurtenis, klein gebaar of belangrijk event, dat wat jij ziet en meemaakt dat neem je mee. Je bent geen enkele dag hetzelfde. Je maakt veranderingen door. Je bestaat niet uit ontelbaar: zo ben ik gewoon!

Hou vast aan je plannen, dromen en doelen.
Maar verlies het leven niet uit het oog.
Want je weet... dat gaat ondertussen gewoon door en heeft van alles voor je in petto.

Zeg maar hoi tegen Aard!

Graag stel ik je voor aan Aard. Aard heeft vele gezichten.

Aard kan aardig zijn
Aard kan lief zijn
Aard kan behulpzaam zijn
Aard kan trouw zijn

Maar ook dit.

Aard kan soms ook streng zijn
Aard kan soms ook verlegen zijn
Aard kan soms ook boos zijn
Aard kan soms ook moe zijn

En ook dit.
Aard kan argwanend zijn
Aard kan bang zijn
Aard kan oneerlijk zijn
Aard kan verdrietig zijn

En dit ook.

Aard kan impulsief zijn
Aard kan creatief zijn
Aard kan mooi zijn
Aard kan grappig zijn

Maar ook dit:

Aard kan liegen
Aard kan klagen en zeuren
Aard kan je op een dwaalspoor zetten
Aard kan je verwarren
Aard kan je leven op z'n kop zetten
Aard kan een loopje met je nemen

Het is wel duidelijk, Aard heeft vele gezichten.  Maar voorstellen is niet nodig toch? Jij kent Aard toch nog wel?

Niet??
Zegt Aard van het Beestje je misschien wat meer? Begint er iets te dagen nu? Ja?!

Nu ik je opnieuw kennis heb laten maken stel ik voor dat je Aard (opnieuw) wat beter leert kennen. Neem de tijd met elkaar. Onderzoek Aard.

Is Aard je vriend? Neem hem gezellig mee op pad.
Is Aard je vijand? Vraag jezelf af of dit is wat je wilt?

Maar wat je ook doet.... verschuil je niet langer achter Aard van het Beestje.
Je hebt een keuze.

Wie ben jij?

Avon(na)tuurlijk

Roadtrip dag 1: Op naar Frankfurt am Main

Een bezoekje aan het archeologisch museum, Palmengarten en een slot hangen aan de Eiserner Steg staan op de planning. Met een rugzak gevuld met lef en moed vertrekken we. Zal het goed gaan? Krijg ik een paniekaanval? Zal ik de angst overwinnen? Niet wetende dat een paar uurtjes later iets heel anders roet in het eten zou gooien.

Die paniekaanvallen die ik heb gehad kan ik op 1 hand tellen. Dit is me namelijk maar 2 keer “overkomen”. Nu alweer jaren geleden blijft het me op de 1 of andere manier achtervolgen. Of eigenlijk andersom en achtervolg ik hen, blijf ik er maar aan vasthouden aan iets dat in het verleden is gebeurd en thuishoort en geen, ik herhaal geen garantie biedt voor de toekomst en al zeker niets zegt over wat er gebeurt in het nu. 

Het voelt ook vreemd als ik het met iemand over die angst heb want in het moment is het er ook nooit. Want pas als ik er over nadenk en het er over heb dan is het er….Dus bestaat het eigenlijk helemaal niet! Niet in het nu! Dat in dat nu verkeren is dan ook de moeilijkste opgave en als ik er niet over nadenk het meest gemakkelijke dat er is.

Zo’n 150 km voor Frankfurt am Main gaat het mis. Een grote walm witte rook besluit om de uitlaat uit te komen. De bergen (in dit geval niet te verwarren met beren op de weg) waren te veel voor de bus om te trekken. Dat zeg ik nu zo maar dat klopt eigenlijk niet want de bus trekt het gemakkelijk maar verdere technische uitleg waarom hij het opgaf zal ik je besparen (we denken aan de koppakking, (ik denk aan de euro’s die dit geintje gaat kosten) wat precies de oorzaak is weten we ook later pas).

Als je het ooit hebt meegemaakt weet je hoe het riedeltje werkt van contact met de ANWB enz. Daar sta je dan op een parkeerplaats met prachtig uitzicht. We hebben de stoelen er maar bij gepakt en afgewacht wanneer ze ons (bus, caravan, 2 volwassen, 2 kids een rugzak vol durf, lef, moed en avontuur) kwamen halen. 

Het adres van deze garage zou onze eerste bestemming gaan bepalen. Op zoek naar avontuur hè… We kregen het zo in onze schoot geworpen:Bad Hönningen. Nog nooit van gehoord maar al snel zouden we kennis gaan maken met dit bijzondere plaatsje direct gelegen aan de Rijn. Omdat we op een industrieterrein afgezet zijn door de Duitse ANWB en we daar niet met onze caravan kunnen blijven staan moeten we een oplossing bedenken. Want ja hoe krijg je een caravan op een camping als je er geen auto voor hebt hangen?? Dit vraagt om wat creativiteit.

We zoeken op ons mobiel naar de dichtstbijzijnde camping en vragen of er ook Nederlandse gasten zijn. Met een bevestigend antwoord van de campingman op deze vraag springen wij op onze fietsen. Het is maar 2 km fietsen en als snel komen we bij de camping aan. We mogen even rondvragen  wie en of er iemand is die ons wil en kan helpen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik het grote labyrint zie. Ik heb zo het vermoeden dat we precies zijn waar we moeten zijn. 

Zomaar iets liefs doen voor een ander blijkt geen grote opgave. Al snel hebben we een Nederlands stel bereid gevonden die ons met alle liefde en plezier wil helpen. Voor dat de avond is gevallen staat de caravan op een mooi plekkie met uitzicht op een berg met kasteel. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat er recht voor ons een monster van een camper staat maar we kiezen zelf wat we zien dus kiezen wij ervoor om naar links te kijken :)

We hebben diezelfde avond nog genoten van een heerlijke Wienerschnitzel mit pommes und mayo, Flammkuchen en Bratwurst. Een fietstochtje door het dorp volgde en daarna hadden we alle aandacht voor het labyrint. Wat was en is dit een fijn aankomen op onze eerste bestemming. Hoe lang we hier zullen verblijven dat is nog even de vraag. Ondertussen genieten we gewoon van het hier en nu en het kasteeltje op de berg én van elkaars gezelschap.

Oh en al die angsten? Die zou ik (in het) nu niet kunnen opnoemen.

Geen bronzen medaille misschien, maar ik ben dan ook geen judoka.

De seconden tikken niet langzaam genoeg weg. Laat deze dag eeuwig duren.

Het is nog vrijdag als ik dit tik.TIK TAK TIK TAK. De minuten tikken voorbij. Morgen, zaterdag tijdelijk omgedoopt tot d(ooms)-day, is de dag dat we vertrekken voor een roadtrip van 3 weken. We zullen verschillende landen doorkruisen, -Duitsland- , en ontdekken - Oostenrijk - met als langste rustpunt Kroatië om via Italië weer terug naar huis te komen. Maar zover is het nog niet. Heerlijk hoor ik je denken. Maar voor mij, iemand die de laatste jaren de kilometers die ze heeft gevreten spreekwoordelijk op 1 hand kan tellen, een hele opgave.

Een roadtrip plannen als je een bangeschijter bent in de auto. Hoe heb ik het zelf kunnen bedenken? Maar het antwoord hierop weet ik direct. Omdat ik mijn leven niet wil laten regeren door die verdomde angst. Omdat mij dit belemmerd in dingen die ik graag wil doen en door de angst nu niet doe. Omdat het niet alleen mij maar ook mijn gezin beperkt. Dit stukje leven pak ik terug! Ik ben het in ieder geval hard van plan. Ik heb met mezelf afgesproken dat bij de allereerste ontmoeting met de angst ik hem even begroet om hem daarna direct te tackelen.  Ik heb wat inspiratie opgedaan tijdens de wedstrijd van bronzen medaille winnares Anicka van Emden dus dat zit wel goed.*

Ik heb zin om te gaan maar voel ook de spanning in mijn lijf. Sinds een dag of 2 heb ik wat last van pijn op mijn rug tussen mijn schouderbladen, maar verder voelt dat lijf dan ook wel weer prima dus vind ik er verder ook maar niet te veel van. De caravan staat ingeladen op de parkeerplaats voor ons huis, de route is uitgestippeld en de hotspots, dingen die we kunnen gaan doen/zien, staan genoteerd. Verder ligt niets vast. Geen camping of excursie geboekt. We zijn vrij in waar we gaan en staan en blijven en wanneer we weer vertrekken en dat geeft een prettig gevoel.

Morgen ga ik op roadtrip en mag ik nieuwe herinneringen maken. Maar ik maak ook een andere reis. Een reis van hoofd en hart. Want hoe werkt dat in dat hoofd van mij en hoe kan ik zoveel mogelijk in dat nu verblijven? Komt dan dat hart wat meer de hoek om kijken? In dat nu is er namelijk niets aan de hand. Hoe kan ik het gewoon laten? Er gewoon zijn?  Ja dat laatste...vooral dat laatste.
Naast herinneringen hoop ik ook kennis op te doen die ik voor de rest van mijn leven, zolang mijn reis hier mag duren, met me mee zal nemen. Daar kan ik me nu al wel op verheugen.

~Joh, stop nu maar met bivakkeren in dat hoofd. Er staat een caravan voor aan je deur en morgen mag je op roadtrip! ~

Ik ga het gewoon doen en ga er ook van genieten ook!Ik hou je op de hoogte van mijn/onze roadtripavonturen.


* Note to self:  gaat het wat minder met de manoeuvres op de vloer, lig je op je rug en ben je een eerste keer afgetikt...? Geeft helemaal niks. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Jij geeft je niet zomaar gewonnen. Zet door en houd moed! Jij kan dit

Geen bronzen medaille misschien, maar ik ben dan ook geen judoka.

De seconden tikken niet langzaam genoeg weg. Laat deze dag eeuwig duren.

Het is nog vrijdag als ik dit tik.TIK TAK TIK TAK. De minuten tikken voorbij. Morgen, zaterdag tijdelijk omgedoopt tot d(ooms)-day, is de dag dat we vertrekken voor een roadtrip van 3 weken. We zullen verschillende landen doorkruisen, -Duitsland- , en ontdekken - Oostenrijk - met als langste rustpunt Kroatië om via Italië weer terug naar huis te komen. Maar zover is het nog niet. Heerlijk hoor ik je denken. Maar voor mij, iemand die de laatste jaren de kilometers die ze heeft gevreten spreekwoordelijk op 1 hand kan tellen, een hele opgave.

Een roadtrip plannen als je een bangeschijter bent in de auto. Hoe heb ik het zelf kunnen bedenken? Maar het antwoord hierop weet ik direct. Omdat ik mijn leven niet wil laten regeren door die verdomde angst. Omdat mij dit belemmerd in dingen die ik graag wil doen en door de angst nu niet doe. Omdat het niet alleen mij maar ook mijn gezin beperkt.

Dit stukje leven pak ik terug! Ik ben het in ieder geval hard van plan. Ik heb met mezelf afgesproken dat bij de allereerste ontmoeting met de angst ik hem even begroet om hem daarna direct te tackelen. Ik heb wat inspiratie opgedaan tijdens de wedstrijd van bronzen medaille winnares Anicka van Emden dus dat zit wel goed.*

Ik heb zin om te gaan maar voel ook de spanning in mijn lijf. Sinds een dag of 2 heb ik wat last van pijn op mijn rug tussen mijn schouderbladen, maar verder voelt dat lijf dan ook wel weer prima dus vind ik er verder ook maar niet te veel van. De caravan staat ingeladen op de parkeerplaats voor ons huis, de route is uitgestippeld en de hotspots, dingen die we kunnen gaan doen/zien, staan genoteerd. Verder ligt niets vast. Geen camping of excursie geboekt. We zijn vrij in waar we gaan en staan en blijven en wanneer we weer vertrekken en dat geeft een prettig gevoel.

Morgen ga ik op roadtrip en mag ik nieuwe herinneringen maken. Maar ik maak ook een andere reis. Een reis van hoofd en hart. Want hoe werkt dat in dat hoofd van mij en hoe kan ik zoveel mogelijk in dat nu verblijven? Komt dan dat hart wat meer de hoek om kijken? In dat nu is er namelijk niets aan de hand. Hoe kan ik het gewoon laten? Er gewoon zijn? Ja dat laatste...vooral dat laatste.

Naast herinneringen hoop ik ook kennis op te doen die ik voor de rest van mijn leven, zolang mijn reis hier mag duren, met me mee zal nemen. Daar kan ik me nu al wel op verheugen.

~Joh, stop nu maar met bivakkeren in dat hoofd. Er staat een caravan voor aan je deur en morgen mag je op roadtrip! ~

Ik ga het gewoon doen en ga er ook van genieten ook!

Ik hou je op de hoogte van mijn roadtripavonturen.

* Note to self: gaat het wat minder met de manoeuvres op de vloer, lig je op je rug en ben je een eerste keer afgetikt...? Geeft helemaal niks. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Jij geeft je niet zomaar gewonnen. Zet door en houd moed! Jij kan dit

Geen bronzen medaille misschien, maar ik ben dan ook geen judoka.

De seconden tikken niet langzaam genoeg weg. Laat deze dag eeuwig duren.

Het is vandaag vrijdag. Morgen, zaterdag heb ik tijdelijk omgedoopt tot d(ooms)-day. De dag dat we vertrekken voor een roadtrip van 3 weken. We zullen verschillende landen doorkruisen (en vast ook een enkele omzeilen) met als langste rustpunt Kroatië. Heerlijk hoor ik je denken. Maar voor mij, iemand die de laatste jaren de kilometers die ze heeft gevreten spreekwoordelijk op 1 hand kan tellen, een hele opgave.

Een roadtrip plannen als je een bangeschijter bent in de auto. Hoe heb ik het zelf kunnen bedenken? Maar het antwoord hierop weet ik direct. Omdat ik mijn leven niet wil laten regeren door angst. Omdat mij dit nu belemmerd in dingen die ik graag wil doen en door de angst nu niet doe. Omdat het niet alleen mij maar ook mijn gezin beperkt.

Dit stukje leven pak ik terug! Ik heb met mezelf afgesproken dat bij de allereerste ontmoeting met de angst ik hem even begroet om hem daarna direct te tackelen.  Ik heb wat inspiratie opgedaan tijdens de wedstrijd van bronzen medaille winnares Anicka van Emden dus dat zit wel goed.*

Ik heb zin om te gaan maar voel ook de spanning in mijn lijf. Sinds een dag of 2 heb ik wat last van pijn op mijn rug tussen mijn schouderbladen, maar verder voelt dat lijf dan ook wel weer prima dus vind ik er verder ook maar niet te veel van. De caravan staat ingeladen op de parkeerplaats voor ons huis, de route is uitgestippeld en de hotspots, dingen die we kunnen gaan doen/zien, staan genoteerd. Verder ligt niets vast. Geen camping geboekt. We zijn vrij in waar we gaan en staan en blijven en wanneer we weer vertrekken en dat geeft een prettig gevoel.

Morgen ga ik op roadtrip en mag ik nieuwe herinneringen maken. Maar ik maak ook een andere reis. Een reis van hoofd en hart. Want hoe werkt dat in dat hoofd van mij en hoe kan ik zoveel mogelijk in dat nu verblijven? Komt dan dat hart wat meer de hoek om kijken? In dat nu is er namelijk niets aan de hand. Hoe kan ik het gewoon laten? Er gewoon zijn?  Ja dat laatste...vooral dat laatste.
Naast herinneringen hoop ik ook kennis op te doen die ik voor de rest van mijn leven, zolang mijn reis hier mag duren, met me mee zal nemen. Daar kan ik me nu al wel op verheugen.

Joh, stop maar met bivakkeren in dat hoofd. Er staat een caravan voor aan je deur en morgen mag je op roadtrip!

Ik ga het gewoon doen en ik hou je op de hoogte.



* Note to self:  gaat het wat minder met de manoeuvres op de vloer, lig je op je rug en ben je een eerste keer afgetikt...? Geeft helemaal niks. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Jij geeft je niet zomaar gewonnen. Zet door en houd moed! Jij kan dit!

Liefs,

Monique