Roadtrip dag 1: Op naar Frankfurt am Main
Een bezoekje aan het archeologisch museum, Palmengarten en een slot hangen aan de Eiserner Steg staan op de planning. Met een rugzak gevuld met lef en moed vertrekken we. Zal het goed gaan? Krijg ik een paniekaanval? Zal ik de angst overwinnen? Niet wetende dat een paar uurtjes later iets heel anders roet in het eten zou gooien.
Die paniekaanvallen die ik heb gehad kan ik op 1 hand tellen. Dit is me namelijk maar 2 keer “overkomen”. Nu alweer jaren geleden blijft het me op de 1 of andere manier achtervolgen. Of eigenlijk andersom en achtervolg ik hen, blijf ik er maar aan vasthouden aan iets dat in het verleden is gebeurd en thuishoort en geen, ik herhaal geen garantie biedt voor de toekomst en al zeker niets zegt over wat er gebeurt in het nu.
Het voelt ook vreemd als ik het met iemand over die angst heb want in het moment is het er ook nooit. Want pas als ik er over nadenk en het er over heb dan is het er….Dus bestaat het eigenlijk helemaal niet! Niet in het nu! Dat in dat nu verkeren is dan ook de moeilijkste opgave en als ik er niet over nadenk het meest gemakkelijke dat er is.
Zo’n 150 km voor Frankfurt am Main gaat het mis. Een grote walm witte rook besluit om de uitlaat uit te komen. De bergen (in dit geval niet te verwarren met beren op de weg) waren te veel voor de bus om te trekken. Dat zeg ik nu zo maar dat klopt eigenlijk niet want de bus trekt het gemakkelijk maar verdere technische uitleg waarom hij het opgaf zal ik je besparen (we denken aan de koppakking, (ik denk aan de euro’s die dit geintje gaat kosten) wat precies de oorzaak is weten we ook later pas).
Als je het ooit hebt meegemaakt weet je hoe het riedeltje werkt van contact met de ANWB enz. Daar sta je dan op een parkeerplaats met prachtig uitzicht. We hebben de stoelen er maar bij gepakt en afgewacht wanneer ze ons (bus, caravan, 2 volwassen, 2 kids een rugzak vol durf, lef, moed en avontuur) kwamen halen.
Het adres van deze garage zou onze eerste bestemming gaan bepalen. Op zoek naar avontuur hè… We kregen het zo in onze schoot geworpen:Bad Hönningen. Nog nooit van gehoord maar al snel zouden we kennis gaan maken met dit bijzondere plaatsje direct gelegen aan de Rijn. Omdat we op een industrieterrein afgezet zijn door de Duitse ANWB en we daar niet met onze caravan kunnen blijven staan moeten we een oplossing bedenken. Want ja hoe krijg je een caravan op een camping als je er geen auto voor hebt hangen?? Dit vraagt om wat creativiteit.
We zoeken op ons mobiel naar de dichtstbijzijnde camping en vragen of er ook Nederlandse gasten zijn. Met een bevestigend antwoord van de campingman op deze vraag springen wij op onze fietsen. Het is maar 2 km fietsen en als snel komen we bij de camping aan. We mogen even rondvragen wie en of er iemand is die ons wil en kan helpen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik het grote labyrint zie. Ik heb zo het vermoeden dat we precies zijn waar we moeten zijn.
Zomaar iets liefs doen voor een ander blijkt geen grote opgave. Al snel hebben we een Nederlands stel bereid gevonden die ons met alle liefde en plezier wil helpen. Voor dat de avond is gevallen staat de caravan op een mooi plekkie met uitzicht op een berg met kasteel. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat er recht voor ons een monster van een camper staat maar we kiezen zelf wat we zien dus kiezen wij ervoor om naar links te kijken :)
We hebben diezelfde avond nog genoten van een heerlijke Wienerschnitzel mit pommes und mayo, Flammkuchen en Bratwurst. Een fietstochtje door het dorp volgde en daarna hadden we alle aandacht voor het labyrint. Wat was en is dit een fijn aankomen op onze eerste bestemming. Hoe lang we hier zullen verblijven dat is nog even de vraag. Ondertussen genieten we gewoon van het hier en nu en het kasteeltje op de berg én van elkaars gezelschap.
Oh en al die angsten? Die zou ik (in het) nu niet kunnen opnoemen.
