En dan ben ik nieuwsgierig.
Naast de digitale woorden en zorgvuldig uitgekozen foto's, hoe het écht met je is.
Hoe is het om jou te zijn?
En als je de vraag stelt is het misschien ook wel zo fair als je hem zelf beantwoord.
Hoe is het om mij te zijn?
De grootste zekerheid die ik heb is het moment nu. Jammer genoeg is dat nou ook het moeilijkste van allemaal. De balans in het nu ben ik niet meester. Op het moment dat ik er in zit is de stroom van energie, de ervaring van absolute staat van zijn, te overweldigend. Ik trek het op de een of andere manier niet. Alles is duizend maal uitvergroot. Alles lijkt 1 bundel, 1 massa te zijn. Je onderdeel weten van, of onderdeel zijn en uitmaken van, het echt ervaren, is iets anders. En ik kan het niet aan. Het is teveel van alles. Hoofd, en gedachten nemen het over en ik ben blij. Want hier ben ik niet klaar voor. Of is het mijn hoofd wat toch al iets eerder onbewust de regie overneemt?
Ik ervaar soms enorme schommelingen van energie. Het willen vasthouden mislukt vanwege het willen. Er zijn momenten waar het hoofd nog een te grote rol speelt. Het stuur overneemt. Een oordeel klaar heeft. In mijn hoofd maak ik scenario's waarom dingen nog niet zo lopen als ik zou willen. In mijn hart weet ik dat het goed komt.
Mijn hart neemt meer ruimte in dan het ooit heeft gedaan. De kracht die je dan mag voelen....... Dat je niet meer aan de slag gaat met de niet helpende gedachten en ze laat heersen. Dat ik in mijn kracht sta voelt heerlijk. Noem het authentiek, of dicht bij mezelf staan. Ik voel me heerlijk.
Maar tegelijkertijd heb ik van die momenten dat ik een onbestemd gevoel heb. Me niet lekker in mijn vel voel. Niet weet hoe ik van het ene naar het volgende moment kom en ik geen contact heb met mezelf, de mensen om me heen en mijn omgeving. Dat de angst de overhand heeft. Dat het me belemmerd en beperkingen oplegt. Die momenten dat het even donker is zijn er niet meer zoveel. Maar besef dat het dé momenten zijn die me de kans bieden om diep in mezelf te kijken wat er nog niet goed gaat. Wat niet werkt.
Ik wil nog heel veel weten, leren. Maar hoe meer ik weet, hoe minder ik weet. Hoe meer ik moet varen op de kracht die van binnen komt gebaseerd op een niet weten. Gewoon maar doen en ervaren, observeren. Niet twijfelen en geloven in de kracht die van binnen voelbaar is. Mooi hoe dat dan toch weer werkt.
Het is een mooie weg die ik mag bewandelen. Met de nodige hobbels zodat ik mijn weg kan vervolgen met meer aandacht voor wat ik tegen mag komen. Met ooit en als en in de toekomst hou ik me niet zo mee bezig. Bestaan ze wel? Het nu telt. Soms wat mooier, fijner en makkelijker te accepteren en te zien dan andere keren. De spiegel voorhouden wordt na elke keer dat je er in kijkt makkelijker. Er liggen nog wat beren op de weg. Maar ik weet dat ze er zijn omdat ik ze er zelf neerzet.
Het is goed om mij te zijn.
