Gewoon zoals ik ben!

Door wie laat jij je inspireren?

Ik stuit op een bericht op de facebookpagina/ persoonlijk blog van  life of chrisje.
Ze schrijft heerlijke teksten en ik volg haar nu al een langere tijd. Elke keer weet ze door haar persoonlijk verhaal bij veel mensen de gevoelige snaar te raken. Ik laat me inspireren door haar laatste verhaal om deze blog te schrijven.

In de tijd van social media verslapt het persoonlijke contact. We kiezen wat we laten zien van onszelf. De woorden die we gebruiken zorgvuldig afgewogen en de plaatjes die we laten zien....
Mooi haar, beste outfit, altijd in de make-up. Met dé perfecte achtergrond. Het masker altijd op zou je kunnen zeggen. Je kiest ervoor alleen dat plaatje te laten zien. Maar ben jij dat wel? De spanning die je vroeger nog had of de foto's op het fotorolletje bruikbaar waren, is verleden tijd (al maakte je toen vast óók een stapeltje privé). Voordat je nu een foto post, heb je er 10 of zelfs honderden (te lezen in Christa's blog), als mislukt betiteld.

De foto's die Christa normaal plaatst, de perfectionist als ze is, worden zorgvuldig uitgekozen. 'Er zal er toch wel 1 tussen zitten die goed is?' Maar daar heeft ze nu een einde aan gemaakt. Een 9-tal foto's en 25 reacties later, bewijzen dat ons beeld van onszelf niet de waarheid is. Alle reacties op het blog bewijzen het tegendeel van wat ze zelf ziet. Gaat er dan een belletje rinkelen? Is het beeld wat we hebben van onszelf misschien wat troebel? Niet meer helder door alle perfecte plaatjes die we om ons heen zien? Misschien geven we daar te veel aandacht aan?

Ik bedenk me geen seconde en ik schiet 9 #selfies en ik plaats ze in hetzelfde kadertje als dat van Christa. Gewoon zoals ik ben! Omdat ik goed ben zoals ik ben!

Doe je mee? Laat je zien!

Post eenzelfde foto van jezelf als die in de persoonlijke blog van Chrisje en van mij hieronder. Plaats het op twitter, facebook of instagram. Dat doe je met  #gewoonzoalsikben. Omdat dat gewoon, heel bijzonder is!  Later maak ik hier een collage van die ik plaats op mijn facebook pagina.

Onbegaanbaar gebied

Gisteren mocht ik tijdens een aandachtswandeling even tijdelijk iemands reisgenoot zijn. Heerlijk buiten zijn, in en één met de natuur. Gewoon, ruimte geven aan dat wat speelt. Wat niet goed loopt en aandacht voor wat wel goed gaat.

Al vrij snel na de eerste stappen voelt mijn reisgenoot zich op zijn gemak en samen kijken we op de kaart. Op zoek naar de route tussen hoofd en hart. Je kan aan de keukentafel of gezellig op de bank  met de aandachtgever, maar een wandeling kan fijn zijn. Niet steeds elkaar aan te hoeven kijken (omdat je naast elkaar loopt). Omdat je letterlijk de ruimte mag voelen die je op dat moment nodig hebt.

Langzaam krijg ik inzicht in de weg die hij bewandelt. De weg tussen hoofd en hart is bijna niet waarneembaar. Grote rotsblokken hebben de weg onbegaanbaar gemaakt. Er zijn al wel wat rotsblokken verschoven en aangeraakt. Wat de andere kant van de route al wel zichtbaar heeft gemaakt. Angst heeft het stuur overgenomen. De controle is uit handen gegeven. Niet meer in staat om de volgende stap helder in kaart te brengen.

We nemen even de tijd om stil te staan. Trappen op de rem. Ik vertel hem dat we met deze gedachten niet aan de slag hoeven. Hij wil dit ook niet meer. Omdat we met onze gedachten altijd in het verleden of in de toekomst zijn, laat ik hem kennis maken met een oefening die ik tot op heden nog steeds gebruik en zeer effectief is gebleken; terugkeren naar het nu. Er zijn verschillende manieren maar ik maak deze keer gebruik van de zintuigen (mijn reisgenoot is muzikant). Ik vertel: 'Onze oren horen zonder dat daar een gedachte aan te pas komt die zegt dat je moet luisteren. Onze ogen kunnen zien, zonder dat jij ze vertelt hoe. Onze neus en mond kunnen ruiken en proeven. Onze handen, vingertoppen voelen. Dat is zo. Er is geen gedachte bij nodig.  Om telkens naar het nu te gaan, keer je terug naar deze zintuigen. Richt je eerst op 1 daarna misschien op meer. Het gaat er niet om dat je een oordeel hangt aan wat je voelt. Voel, ervaar en observeer. Wat er binnenkomt is altijd in het moment nu.' We oefenen even. Ik merk op dat deze nieuwe ervaring wat met hem doet.

We mogen nog wat stappen maken en hebben aandacht voor datgene wat goed gaat. Het mooie is om steeds weer opnieuw te ontdekken, en dat zie ik bij veel mensen zo, dat als ze over datgene hebben wat goed gaat, ze spreken vanuit hun hart. Geen ruimte en tijd voor gedachten die belemmeren of beperken. De woorden die door simpel luchtverplaatsing en trillingen mijn oren binnen komen, duiden op dat het hart is wat spreekt, niets anders. Dat voel je. Hij merkt het verschil op als ik hem er op wijs. Hij heeft nog mooie dromen. Wil nog heel veel. Hij neemt mij mee in wat hij graag wil. Ik hoor wat hij zegt en vraag hem het willen eraf te halen. Alles is er namelijk al. Hij lacht.

Zo komt er ook weer een einde aan de wandeling. Heerlijke stappen mogen zetten met aandacht. Hij bedankt me voor de bijzondere wandeling en zegt dat hij het aan iedereen gaat aanbevelen. Dankbaar voor zijn woorden, dankbaar voor mijn voeten die mij hebben gedragen, dankbaar dat we elkaars reisgenoot mochten zijn.

Trek het je aan!

De ochtend is regenachtig begonnen. Ik zie kleine druppels uit de lucht vallen om uiteindelijk de grond te kussen. Ik zie een voedingsbron voor de droge aarde. Bij de lente denken we allemaal aan de bloeitijd, maar zonder hemelwater geen bloei. Zo eigenlijk geldt dat ook voor de projecten die je opstart, aan begint, mee bezig bent. Je moet het voeden. Het heeft input, inspiratie, aandacht nodig.

Ik hoor Gavier Guzman in Koffietijd Einsteins woorden herhalen over waanzin. Dat waanzin is: hetzelfde blijven doen, maar toch een andere uitkomst verwachten. Precies datgene heeft mij doen besluiten, al was dat gisteren al opnieuw een eye-opener op dat gebied, dat aan de zijlijn blijven staan niet meer het gewenste resultaat heeft. Dus trek ik de stoute schoenen aan. De schoenen die mij stappen laat maken met meer lef en durf, en besluit ik, zoals ik wel vaker de laatste tijd doe, puur op gevoel, om mij ook in dit volgende avontuur te storten.

Het regent nog steeds. De lucht die ik te zien krijg, dat heerlijke wit grijzige, wat ook wel iets weg heeft van een achtergrond van een mysterieus sprookjesachtig tafereel. Als ik dadelijk naar school loop om mijn kinderen te halen, steek ik mijn paraplu omhoog en vang ik de regendruppels als kleine kusjes op.

Dan trek ik nu maar even mijn regenlaarzen aan, die zorgen voor de durf en lef om in de plassen te stampen.

Gewoon groots aanpakken!

Er gebeurt veel in het leven van de aandachtgever. Van binnen bruist en borrelt het op zo'n manier dat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Misschien is het de aanbrekende lente. Het mooie weer dat mij weer laat opbloeien. Na een periode van rust, zoals ook de natuur om ons heen de rust heeft genomen. Zich weer heeft opgeladen voor mooie seizoenen in volle bloei, zo ook voel ik mezelf nu. Helemaal in mijn kracht. Vol nieuwe energie om te gaan knallen.

Er staat na hard werken een ontzettend mooie site te wachten om aandacht te krijgen, die het al eerder in de beginfase kreeg van mijzelf en de geweldige webmevrouw Irene (@PixelMistress). Mama's met aandacht is gestart en krijg 19 maart (aanschuiven kan altijd) alweer een gevolg en mag positieve reacties ontvangen. Ook vanavond zit de keukentafel van de aandachtgever vol voor het eerste Inspirerend keukentafelgezelschap.

Maar de aandachtgever denkt ook heel groot. Heeft nog heel veel dromen. Eén daarvan gaat nu echt ook gebeuren. Datum staat, locatie is al bijna zoiets als definitief en de droom vindt steeds meer de weg van het hart naar het hoofd en handen. Gewoon groots aanpakken! Durven en doen! Een ware rollercoaster waar veel emoties en gevoelens bij komen kijken. Waar de energie vanuit het hart rechtstreeks door heel mijn lichaam voelbaar is.

Iets neemt het over.
Of juist niet en ben ik gewoon totaal in mijn element.
Is er geen ruimte voor het ik.
Alleen nog maar zijn.

Oh wat voelt dit goed.