In de stilte van de avond borrelde het idee omhoog om een picknick te gaan plannen. Zomer, heerlijk weer, lekker eten.... Het idee van een picknick was al snel geboren. In een ongedwongen sfeer genieten van elkaars gezelschap en aandacht.
Ik heb ondertussen wel geleerd dat als ik op mijn kont blijf zitten er niks gebeurt. Niet de gemakkelijkste weg kiezen. De koe bij de hoorns pakken en nog meer van dat soort teksten gingn door mijn hoofd. Verwachtingen en oordelen achter me latend. Dus gelijk aan de slag. Datum plannen, gelijk maar 2. Folders gemaakt en verspreid. Facebook en twitter op de hoogte gebracht van mijn plannen. Tekeningetje gemaakt van het beeld wat ik in mijn hoofd had hoe het er ongeveer uit zou moeten zien.
'Heb je al aanmeldingen?' 'Heb je al aanmeldingen?' Naar de inhoud van de picknick werd niet echt gevraagd. Of wat ik er mee wilde of... Ik begrijp die vraag van de aanmeldingen wel, maar het aantal aanmeldingen was helemaal niet zo belangrijk voor mij, de aandachtspicknick ging sowieso door.
Het is de weg, mijn pelgrimstocht die ik bewandel en ik wil doorzetten. Luisteren naar mijn hart. De uitkomst is daarin minder belangrijk. Voor mij ging het namelijk niet zo zeer om de uitkomst. Begrijp me niet verkeerd, Ik schenk graag mijn aandacht aan zo veel mogelijk mensen. Maar waar het om ging was de weg er naartoe, de voorbereidingen. Daar ging het om. Die mensen waar ik aandacht aan zou mogen schenken waren minder belangrijk voor het slagen van de aandachtspicknick.
Ik heb hoofd, hart en handen in verbinding gebracht met elkaar. Het doel: gehoor geven aan het gevoel vanuit mijn zijn en dat tot uitvoer brengen. Het plannen van een aandachtspicknick.
Niet het doel om zoveel mogelijk mensen bij elkaar krijgen die ik aandacht mag schenken.
Tot op de avond ervoor had ik nog geen aanmeldingen. Het is zoals het is. 2 vriendinnen die ik vroeg vonden het gezellig om te komen picknicken met aandacht. Met een heerlijke met aandacht verzorgde lunch en een flesje heerlijk fris nat, gingen we in stilte op weg naar onze picknickplek. Een moment in tijd samen met elkaar op weg. Eenmaal aangekomen in het moment nu, tips en handvatten over een aandachtig leven. Met aandacht voor jezelf en elkaar. Wat aandacht zou moeten krijgen. Je omgeving. De aandachtspicknick was een feit.
Tot slot sprak ik nog een wens uit voor mijn reisgenoten. Dat ze de verdere reis mogen bewandelen met liefdevolle aandacht voor zichzelf en hun omgeving. Dat ze bewust aandacht kunnen hebben en aandacht kunnen geven aan de volledigheid van het moment nu.
Door deze aandachtspicknick heb ik mijn volledige zelf weer liefdevol omarmd.Dankbaar voor het moment in tijd dat ik door deze picknick een reisgenoot mocht zijn. Aandacht heb mogen schenken. Enkele stappen naast en met elkaar mogen zetten. Stappen op weg naar een liefdevol en aandachtig leven.
En nu......Ik vervolg mijn reis. Tot we elkaar weer zien.
