De seconden tikken niet langzaam genoeg weg. Laat deze dag eeuwig duren.
Het is vandaag vrijdag. Morgen, zaterdag heb ik tijdelijk omgedoopt tot d(ooms)-day. De dag dat we vertrekken voor een roadtrip van 3 weken. We zullen verschillende landen doorkruisen (en vast ook een enkele omzeilen) met als langste rustpunt Kroatië. Heerlijk hoor ik je denken. Maar voor mij, iemand die de laatste jaren de kilometers die ze heeft gevreten spreekwoordelijk op 1 hand kan tellen, een hele opgave.
Een roadtrip plannen als je een bangeschijter bent in de auto. Hoe heb ik het zelf kunnen bedenken? Maar het antwoord hierop weet ik direct. Omdat ik mijn leven niet wil laten regeren door angst. Omdat mij dit nu belemmerd in dingen die ik graag wil doen en door de angst nu niet doe. Omdat het niet alleen mij maar ook mijn gezin beperkt.
Dit stukje leven pak ik terug! Ik heb met mezelf afgesproken dat bij de allereerste ontmoeting met de angst ik hem even begroet om hem daarna direct te tackelen. Ik heb wat inspiratie opgedaan tijdens de wedstrijd van bronzen medaille winnares Anicka van Emden dus dat zit wel goed.*
Ik heb zin om te gaan maar voel ook de spanning in mijn lijf. Sinds een dag of 2 heb ik wat last van pijn op mijn rug tussen mijn schouderbladen, maar verder voelt dat lijf dan ook wel weer prima dus vind ik er verder ook maar niet te veel van. De caravan staat ingeladen op de parkeerplaats voor ons huis, de route is uitgestippeld en de hotspots, dingen die we kunnen gaan doen/zien, staan genoteerd. Verder ligt niets vast. Geen camping geboekt. We zijn vrij in waar we gaan en staan en blijven en wanneer we weer vertrekken en dat geeft een prettig gevoel.
Morgen ga ik op roadtrip en mag ik nieuwe herinneringen maken. Maar ik maak ook een andere reis. Een reis van hoofd en hart. Want hoe werkt dat in dat hoofd van mij en hoe kan ik zoveel mogelijk in dat nu verblijven? Komt dan dat hart wat meer de hoek om kijken? In dat nu is er namelijk niets aan de hand. Hoe kan ik het gewoon laten? Er gewoon zijn? Ja dat laatste...vooral dat laatste.
Naast herinneringen hoop ik ook kennis op te doen die ik voor de rest van mijn leven, zolang mijn reis hier mag duren, met me mee zal nemen. Daar kan ik me nu al wel op verheugen.
Joh, stop maar met bivakkeren in dat hoofd. Er staat een caravan voor aan je deur en morgen mag je op roadtrip!
Ik ga het gewoon doen en ik hou je op de hoogte.
* Note to self: gaat het wat minder met de manoeuvres op de vloer, lig je op je rug en ben je een eerste keer afgetikt...? Geeft helemaal niks. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Jij geeft je niet zomaar gewonnen. Zet door en houd moed! Jij kan dit!
Liefs,
Monique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten